als hofkerk van het nabijgelegen kasteel, mogelijk opklimmend tot de 9de eeuw, en voormalige afhankelijkheid van de abdij van Ninove vormt deze plattelandskerk met pseudo-basilicale opstand, driezijdig gesloten koor en ingebouwde westtoren en opgetrokken in baksteen met verwerking van natuursteen een goed bewaard voorbeeld van een sobere, neoclassicistische parochiekerk kerk, in 1857-1859 gerealiseerd naar ontwerp van provinciaal architect Louis Spaak en in 1903 door de Brusselse architect J. Rau voorzien van een vierkante westtoren met slanke, ingesnoerde torenspits met uivormige bekroning. Het markante, vroeg Louis XV-getinte, hardstenen rondboogportiek is vermoedelijk afkomstig van de gesloopte toren (1731).

de door rondboogarcades op zuilen en pseudo-kruisribgewelven gearticuleerde binnenruimte bezit naast een rijk, overwegend 18de-eeuws meubilair een bijzonder merkwaardige en unieke stoffering, in 1901-1903 gerealiseerd onder impuls van de controversiële pastoor Cuylits en bestaande uit grisailletekeningen op papier en twaalf brandglas ramen van H. Heyden die overeenkomstig het middeleeuws voorbeeld de christelijke leer aan de hand van stichtende voorstellingen verduidelijken.