in casu architectuurhistorische waarde:
Als voormalige, minstens tot 1142 opklimmende, afhankelijkheid van de Sint-Adriaansabdij van Geeraardsbergen in de periode 1794-1830 heropgetrokken, vormt de niet georiënteerde Sint-Servatiuskerk met haar deels gerecupereerde, oudere kalkzandstenen vieringstoren een bijzonder representatief en goed bewaard voorbeeld van een ruim opgevatte, vrijwel homogeen laatclassicistische, landelijke parochiekerk in de vorm van een driebeukig kerkgebouw met pseudobasilicale opstand, een ingebouwde vierkante klokkentoren en een door lagere sacristieën geflankeerd, driezijdig gesloten koor. Elementaire eenvoud en soberheid karakteriseren het compacte, symmetrische volume dat, afgezien van de klokkentoren met ingesnoerde, octogonale spits, slechts wordt gearticuleerd door een traveegeleding met hoge rondboogvensters in zandige kalksteen en een rechthoekig, hardstenen portaal met geprofileerde omlijsting en forse sluitsteen. De gaafheid en authenticiteit worden nog versterkt door de deels bewaarde kerkhofsite met ommuring in lokale natuursteen, 18de-eeuwse schandpaal met wapen van de familie Steelant en een oorlogsgedenkteken uit 1920.

De heldere, overzichtelijke binnenruimte wordt geritmeerd door een rondboogarcade van Toscaanse zuilen waarboven een gekorniste kroonlijst en een met gordelbogen geleed, gedrukt tongewelf in de middenbeuk en een vlakke zoldering op uitgelengde consoles in de zijbeuk bezit, naast een overwegend Louis XV- en XVI-meubilair, een kunstwerk van onschatbare waarde, met name het drieluik van de Heilige Drievuldigheid (1476-1550), toegeschreven aan een epigoon van Dieric Bouts.