Als materiële getuigen van de Grooten Oorlog, die Vlaanderen jarenlang in zijn greep had en het leven van ontelbaar veel mensen ingrijpend tekende of volledig verwoestte. De Eerste Wereldoorlog was een internationale gebeurtenis bij uitstek, waarbij het gros van Vlaanderen door een vijandelijke mogendheid werd bezet. De herinnering aan de Eerste Wereldoorlog kent nog steeds een breed maatschappelijk en internationaal draagvlak.

Als betonnen constructies, die specifiek voor militaire doeleinden werden opgetrokken. Deze betonnen constructies met hun bouwtechnische kenmerken van zowel bovengrondse als ondergrondse aard, getuigen van het belang en de evolutie van de betonbouw in de stellingenoorlog, die de Eerste Wereldoorlog geworden was. Nooit eerder werden zo massaal betonnen verdedigingsconstructies opgetrokken als tijdens de Eerste Wereldoorlog. Daar waar er in de eerste oorlogsjaren werd geïmproviseerd en geëxperimenteerd met allerlei typologieën en toegepaste technieken in de betonbouw, evolueerde men geleidelijk naar zo sterk en efficiënt mogelijk uitgedokterde standaardontwerpen, die in sommige gevallen voor meerdere doelen konden gebruikt worden. Tijdens het interbellum en de Tweede Wereldoorlog zou dit leiden tot de massale uitbouw van heuse bunkerstellingen, met bunkers die tot in het kleinste detail waren gestandaardiseerd.

Als zijnde drie bunkers, waarvan het uiteenlopende ontwerp omwille van efficiëntie gebaseerd was op specifieke standaardontwerpen, die in de sector van het Marinekorps Flandern meermaals werden toegepast. Typisch aan de lichtsignaalpost is de compilatie van openingen om lichtsignalen in vele richtingen te versturen naar de naburige eenheden. Deze openingen werden afgesloten met traliewerk, om het inwerpen van granaten te verhinderen. Ook de commandopost en de post voor radiotelegrafie zijn gebaseerd op een standaardontwerp. Soms werden de commandopost en de post voor radiotelegrafie van de Neue Stellung in éénzelfde bunker geïntegreerd, maar hier gaat het om twee afzonderlijke constructies.

Als zijnde drie verschillende bunkers, die allen hoorden tot één bataljonscommandopost en bijgevolg een hoge ensemblewaarde hebben. Het gaat om een commandopost, een post voor radiotelegrafie en een seinpost. Deze bunkers werden door het Marinekorps Flandern opgetrokken vanaf november 1917 als onderdeel van de Neue Stellung, een nieuwe stelling achter de eerste verdedigingslijn van de Hollandstellung. In deze Neue Stellung waren onder meer negen bataljonscommandoposten voorzien. Commandoposten werden doorgaans een stuk achter de eerste verdedigingslijn opgetrokken, de historische context is dus belangrijk. De bewaarde hoge schoorstenen op de feitelijke commandopost wijzen er op dat deze commandopost werd gecamoufleerd, vermoedelijk door het plaatsen van een vals dak op de bunker. De lichtsignaalpost en post voor radiotelegrafie getuigen van het belang dat de Duitse legerleiding tijdens de Eerste Wereldoorlog toekende aan vormen van draadloze communicatie. Aangezien telefoonkabels te kwetsbaar w9ren bij eventuele vijandelijke beschietingen, werd volop de kaart getrokken van draadloze radiotelegrafie. Maar omdat draadloze telegrafie op zijn beurt door de vijand gestoord kon worden, bleven alternatieve communicatiemiddelen even belangrijk. Vanaf 1916 startte het Duitse leger met de systematische opstelling van Lichtsignal-Truppen (seineenheden) die met behulp van Blinkgeräte (seintoestellen) gecodeerde boodschappen konden versturen. Dat de post voor radiotelegrafie en lichtsignaalpost ondergebracht werden in een specifieke bunker bij een commandopost, wijst op het grote belang die besteed werd aan deze vormen van communicatie.