De metalen, kwalitatief en esthetisch fraai uitgevoerde calvarie met tot het totaalconcept behorende omgevende familiegraven die als tombes werden uitgewerkt, is uitzonderlijk in Vlaanderen en vormen samen een bijzonder ensemble. Het calvariekruis van Wemmel getuigt van het bijzonder lang doorleven van de neogotische stijl voor religieuze thema's terwijl de vernieuwingen van het interbellum zichtbaar zijn in het concept van de sokkel met de door zuilen gescheiden heiligenfiguren en in de sobere uitvoering van onderbouw met de familietombes met vooral aandacht voor kwalitatieve materialen met uitgesproken kleuren en eenvoudige lijnvoering. Mogelijk inspireerde de ontwerper zich op middeleeuwse voorbeelden zoals de Mozesput in Dijon.

De calvarie van Wemmel is door de plaatsing van familiegraven omheen het kruis, een uitzonderlijke getuige van de eeuwenoude traditie om de maatschappelijke elite op de meest prominente plaats te begraven. Die plaats was tot het einde van de 18de eeuw in de kerk en later omheen of nabij het calvariekruis op een begraafplaats.

De calvarie opgesteld in de centrale as van de begraafplaats, zichtbaar van bij het betreden van de begraafplaats, en op een kruising van paden is een representatief voorbeeld van de sterke ruimtelijk-structurerende waarde van een calvarie. De calvarie vormt hier een opvallend centraal gelegen oriëntatiepunt op de begraafplaats.

De calvarie is· een uitzonderlijk late getuige van een traditie die teruggaat tot de middeleeuwen toen calvaries op kerkhoven geplaatst werden ter herinnering aan de anonieme overledenen. Het kruis is één van de oudste afbeeldingen binnen het christendom en fungeert hier als een symbool van de overwinning op de dood.
Uitzonderlijk is dat de calvarie in 1929 werd geschonken door de inwoners van Wemmel waardoor hij getuigt van de lang doorlopende populaire gewoonte om een kruis op te richten als symbool of herkenning van een begraafplaats. De schenking wordt vermeld op de voet van het kruis wat eveneens uitzonderlijk is.
De positionering van familiegraven als onderdeel van de onderbouw is een late herinnering aan de gewoonte van de burgerij om zich nabij het altaar in de kerk te laten begraven. Eens het kerkgraf verboden werd, lieten de geestelijkheid en de lokale elite zich graag in de nabijheid van de calvarie begraven, de meest prestigieuze plek van de begraafplaats.