Representatief doch uitzonderlijk rijk en goed bewaard voorbeeld van een formeel gestructureerde begraafplaats van omstreeks 1945 waarvan de oorspronkelijke aanleg goed herkenbaar bleef dankzij het behoud van de taxus- en hulststruiken die de paden flankeren. De groenaanplanting behoort vermoedelijk tot het oorspronkelijke concept. De afbakening van het perceel met een haag gaat terug op een koninklijk besluit van koning Willem I uit 1829.

Het calvariekruis op de begraafplaats is een uitzonderlijk late getuige van een traditie die teruggaat tot de middeleeuwen, toen calvaries op kerkhoven geplaatst werden. Het kruis als herinnering aan de calvarieberg is één van de oudste afbeeldingen binnen het christendom en fungeert als een symbool van de overwinning op de dood.

De formele padenstructuur afgeboord met taxus en hulst is een voor Vlaanderen uitzonderlijk rijk voorbeeld en een bijzonder goed bewaarde getuige van de tuinarchitectuur uit het interbellum en na de Tweede Wereldoorlog. De aanleg is gebaseerd op eeuwenoude formele basisstructuren van begraafplaatsen en tuinen, voornamelijk uit de 17de eeuw. De beplanting van taxus langs openbare wegen omwille van zijn eeuwig groene karakter gaat terug op een eeuwenoud gebruik.

De calvarie en de beplanting vormen samen een uitzonderlijke ensemble dat de begraafplaats structureert en visueel opdeelt zodat circulatiestromen en grafperken duidelijk herkenbaar zijn.

De gebruikte beplanting Taxus baccata en Ilex aquifolium als afboording van de historische padenstructuur en de begraafplaats langs de straat getuigt van het eeuwenoude volksgeloof dat aan beide plantensoorten beschermende kwaliteiten toedicht en hen associeert met de eeuwigheid, dood en wederopstanding. De calvarie getuigt dan weer van het zeer lange doorleven van de volkse gewoonte om op het kerkhof of de begraafplaats een calvarie te plaatsen ter herinnering aan de doden die geen grafteken hadden. Op die manier bevordert de calvarie de herkenbaarheid van de site als een begraafplaats.

De calvarie met een lijdende Christus is een typologie die terug gaat tot de 13de eeuw. Het calvariekruis is een representatief, laat, naoorlogs voorbeeld van de ‘Christus met de hangende handen‘ die in het oeuvre van beeldhouwer Antoon van Parys reeds voorkomt sinds 1927. In zijn vormuitzuivering is het beeld een representatief en uitzonderlijk groot voorbeeld van de ‘mystieke’ stijl van Antoon Van Parys. De vormgeving met zijn meer vloeiende vormen en de uitvoering in brons wijzen ofwel op de artistieke herbronning van Antoon Van Parys ofwel op de samenwerking met zijn zoon en kunstenaar Luc Van Parys.