Als een wederopbouwhoeve van na de Eerste Wereldoorlog bezit de hoeve Pilkemseweg 130 een culturele waarde. Door haar ligging in de frontlinie van de derde slag om Ieper (31 juli tot 10 november 1917) is de hoeve onlosmakelijk verbonden met het oorlogsgeweld van 1914-1918. Na de oorlog werd, zowel in België als in Frankrijk, de verwoeste frontstreek opnieuw bewoond. De hoeve ‘Foch farm’, na de oorlog heropgebouwd op dezelfde plaats en met dezelfde configuratie als de vooroorlogse hoeve, getuigt van de wil en de daadkracht van de bevolking om na de oorlog de verwoeste frontstreek opnieuw in cultuur te brengen.

Omwille van haar gelaagde geschiedenis, van de late middeleeuwen tot de jaren 1920, bezit de hoeve een historische waarde. Als een vroegere site met walgracht, waaraan vandaag nog de poel herinnert, is de hoeve een getuige van het welvarende landbouwbedrijf dat zich in de late middeleeuwen had ontwikkeld rond de stad Ieper. De historische waarde van de hoeve wordt ook bepaald door haar locatie in de frontzone van de derde slag om Ieper. Door haar ligging op 2,5 km ten zuiden van Pilkem Ridge, één van de iconische plaatsen van de Eerste Wereldoorlog in West-Vlaanderen, is de heropgebouwde hoeve een blijvende herinnering aan het oorlogsgeweld in dit gebied in 1917. Ondanks de verwoesting tijdens de Eerste Wereldoorlog bezit de hoeve ‘Foch farm’ een opmerkelijke historische continuïteit. De hoeve werd in 1919-1924 heropgebouwd op de vooroorlogse plaats, binnen de inmiddels deels gedempte middeleeuwse walgracht en met dezelfde schikking van de hoevegebouwen als voor de Eerste Wereldoorlog. Ook de toegang tot de hoeve verloopt nog steeds zoals voor de Eerste Wereldoorlog, via een dreef vanuit de Pilkemseweg, waar een pijlerkapel de toegang tot de hoeve markeert. De continuïteit van de plaats en de configuratie van de hoevegebouwen maakt van de hoeve ‘Foch farm’ dan ook een representatief voorbeeld van een heropgebouwde hoeve in de frontzone van de Eerste Wereldoorlog in West-Vlaanderen.

Gebouwd in het begin van de jaren 1920 is de hoeve een herkenbaar en representatief voorbeeld van een hoeve in de Verwoeste Gewesten van West-Vlaanderen die na de Eerste Wereldoorlog werd heropgebouwd in regionalistische architectuur. De gave bewaring van de hoeve betreft niet alleen de bouwvormen en de bouwmaterialen, maar ook de uitrusting: veel van de oorspronkelijke deuren, poorten, vensters en het bijhorende hang- en sluitwerk en schrijnwerk is bewaard.

De hoeve, hoogstwaarschijnlijk een ontwerp van de Moeskroense architect Marcel Hocepied, bezit een sterke architecturale kwaliteit. Architect Hocepied realiseerde geen louter utilitaire groep hoevegebouwen, maar een ensemble met monumentale allure. De ensemblewerking van de hoevegebouwen wordt bepaald door de schikking, in U-vorm rond de binnenkoer, van gebouwen met onderling evenwichtige proporties én door de herhaling van dezelfde bouwmaterialen en bouwvormen in de verschillende hoevegebouwen. De beeldwaarde van de hoeve als een architecturaal ensemble is goed bewaard: het silhouet van de hoeve in het open landbouwlandschap is, zeker wanneer gezien naar het oosten en het noorden, weinig verstoord.

De architecturale waarde van de hoeve wordt ook bepaald door de regionalistische bouwvormen, zoals schoorstenen met zadeldakjes, dakranden op modillons, aandaken met bebording, uilengaten in de geveltoppen en vensters met korfbogen en blinde boogvelden. Traditionele streekgebonden kenmerken zijn ook de kelder met opkamer in het woonhuis en de configuratie van woonhuis en achtergelegen gebouw met bakoven en stallen, een zeer lokale typologie. Uit het strakke metselwerk met egaal oranje bakstenen spreekt de hoge materiële en constructieve kwaliteit van de hoeve. De zin voor detail en afwerking blijkt in het nauwkeurige baksteenmetselwerk van de afzaten van de steunberen en de vensteropeningen, en de overkappende zadeldakjes van de schoorstenen.

Ten slotte wordt de architecturale waarde van de hoeve versterkt door de grotendeels intact bewaarde indeling van de hoevegebouwen, waardoor het vroegere landbouwgebruik van de hoeve nog afleesbaar is. Ook in het woonhuis is de oorspronkelijke indeling in grote mate bewaard, met inbegrip van originele interieurelementen zoals de schouw in de keuken, de plankenvloer van de zolder en de binnendeuren, ontworpen door architect Hocepied.

Kenmerkend voor heropgebouwde hoeves in de Verwoeste Gewesten van West-Vlaanderen is, naast de regionalistische architectuur, de aanwezigheid van materiële en bedrijfstechnische nieuwigheden. Ook hiervan is de hoeve een representatief voorbeeld. Voor constructief belangrijke delen van de gebouwen is staal en beton gebruikt. Ventilatie in de opslagruimten wordt verzekerd door luchtspleten met S-verloop, een rechtstreekse ontlening uit het modelboek van Alfred Ronse en Théodore Raison uit 1918, en in de stallen door verluchtingsgaten onder het plafond en de kroonlijst. Voor een gemakkelijke circulatie zijn de stalruimtes geschikt langs een laterale gang. De opslagzolder heeft een vaste tegelvloer ter afwering van ongedierte. De hoeve bezit daarom een technische waarde.