Het mausoleum is een laat voorbeeld van de bloeiperiode van grafkapellen en mausolea die liep van omstreeks 1870 tot de Eerste Wereldoorlog. De uitzonderlijk grote grafkapel in neoclassicistische stijl is opgetrokken voor de industrieel en kasteelheer Henry Torley in 1912.

De vormgeving en constructie van het mausoleum zijn zeldzaam. Met name de toegankelijke crypte, duidelijk een onderdeel van het concept van de grafkapel, is zeer uitzonderlijk. Het geheel is vormgegeven in neoclassicistische stijl wat representatief is voor de periode doch eerder zeldzaam is in vergelijking met andere grafkapellen. De constructie van de kapel met een groot aandeel aan metalen onderdelen is representatief voor de nieuwe materialen die de architectuur van de 19de eeuw bepalen. Het plafond bestaande uit een metalen structuur ingevuld met marmerplaten is binnen de funeraire kunst in Vlaanderen uniek. De interieuraankleding is sober doch kwalitatief en getuigt in zijn vormgeving, onder andere van het altaar, van het neoclassicisme. De plaatsing van het mausoleum in een omheinde graftuin is eveneens representatief voor de periode doch de schaal waarop het hier gebeurde is uitzonderlijk voor Vlaanderen. De combinatie van een neoclassicistische grafkapel met bijhorende crypte, interieuraankleding en omheinde graftuin geeft het geheel een hoge ensemblewaarde.

Het mausoleum is een representatief voorbeeld van een indrukwekkend grafteken dat door de nieuwe burgerij opgetrokken werd ter bevestiging van haar nieuwe verworven status, in dit geval door de familie Henri Torley die ook het kasteel van Huizingen in 1900 had aangekocht. Niet alleen de grootte en uitzonderlijke bouwstijl van het mausoleum maar ook de ligging op het hoogste punt van de begraafplaats en aan het einde van een hoofdpad (contextwaarde) getuigen van de sociale en culturele positie die de familie bezat in de gemeente.

Er zijn menselijke resten aanwezig in het graf.