Representatief voorbeeld van een grafteken opgetrokken door de industriële burgerij bij het begin van de 20ste eeuw, meer bepaald door de leerlooiersfamilie Quitmann, eigenaars van de leerlooierij 'Tanneries et Maroquinerie Beiges' in Zaventem. Het monumentaal grafteken getuigt van de aanwezigheid van de familie Quitmann in Zaventem en hun betekenis voor de industriële ontplooiing van de regio. 

Samen met de andere graftekens van de leerlooiersfamilies Feldheim en Coppin-Van Geetsom op dezelfde begraafplaats, vormt het grafteken Quitmann een uitzonderlijke historische en visuele contextwaarde die aan het belang van de industriële families en de leerlooierij omstreeks 1900 in de regio herinnert. 

De plaatsing van het grafteken Quitmann veroorzaakte een rel in de lokale pers wat getuigt van spanningen in de 19de-eeuwse standenmaatschappij, met name tussen de burgerij en de arbeiders. 

De lichamen van Hermann Quitmann en zijn echtgenote Johanna Posselt, Charles Quitmann en zijn echtgenote Sophie Coulon  en Alex Feldheim en zijn echtgenote Caroline-Amelie Quitmann bleven voor zover bekend in het graf bewaard.

Uitzonderlijk kwalitatief uitgevoerd tempelvormig neoclassicistisch grafteken in een combinatie van natuursteen en roze graniet (zuilen en de sokkel). Het gebruik van graniet voor architecturale details getuigt van het groeiend belang van het materiaal omstreeks 1900. Het tempelstructuur werd duidelijk vorm gegeven voor de plaatsing van het natuurstenen beeld 'het arbeidersgezin' van A. Allar en is daardoor een representatief voorbeeld van de ensemblewaarde in de funeraire kunst.

Het natuurstenen beeld van 'de arbeidersfamilie' naar ontwerp van de Franse beeldhouwer André Allar is een uitzonderlijk levensgroot driedimensionaal werk dat representatief is voor het eclectische oeuvre van deze 19de-eeuwse kunstenaar. Allar werd reeds tijdens zijn leven zeer gewaardeerd. Hij werd bekroond met de Prix de Rome en de Franse staat kocht meerdere van zijn werken aan. Hij werkte daarnaast mee aan tal van architecturale projecten. Voor zover bekend is dit het enige beeld van André Allar in België.

De locatie van het grafteken aan de ingang van de begraafplaats op een zeer prominente plek met de voorzijde gericht naar de ingang en het bijzonder groot formaat zijn een uitzonderlijk expliciet voorbeeld van de 19de-eeuwse industriële burgerij die zijn maatschappelijk aanzien wil tonen met het familiegraf op de begraafplaats. 

De epigrafie op de hardstenen sokkel is een representatief voorbeeld van het belang dat een 19de-eeuwse burgerlijke familie, hier Quitmann stelde in familieafstamming, titels en familieverbanden, ook met andere leerlooiersfamilies als de Feldheims. Het beeld door André Allar getuigt van de Franse smaak van de Belgische burgerij omstreeks 1900 en hoe zij haar smaak ontwikkelde op zowel de Belgische als de Franse salons. De rouwkrans uit 1925 getuigt van het lang voort leven van de kennis van de funeraire symboliek bij de burgerij.

De lichamen van Hermann Quitmann en zijn echtgenote Johanna Posselt, Charles Quitmann en zijn echtgenote Sophie Coulon en Alex Feldheim en zijn echtgenote Caroline-Amelie Quitmann bleven voor zover bekend in het graf bewaard. Menselijke resten in een duidelijk omschreven funeraire context zijn archeologisch belangrijk omdat bekend is wie zij waren, tot welke sociale laag ze behoren, wanneer ze stierven, enzovoort. Zelfs voor de 19de en 20ste eeuw blijven skeletresten belangrijke onafhankelijke tot stand gekomen informatiebronnen die de geschreven archiefbronnen kunnen toetsen, aanvullen en nuanceren. Over grafrituelen en grafgiften werd weinig informatie overgeleverd in eigentijdse bronnen. Grafinhouden en skeletresten zijn dan ook belangrijk om de visie op leven en dood, de funeraire cultuur, levensverwachting, ziekte, biologische kenmerken, ... te onderzoeken.