Het grafteken is een representatief voorbeeld van het streven van de 19de-eeuwse burgerij naar veruiterlijking van zijn nieuwe status, ook na de dood. Samen met de andere graftekens van de leerlooiersfamilies Quitmann en Coppin-Van Geetsom op dezelfde begraafplaats, vormt het grafteken Feldheim een bijzondere historische en visuele contextwaarde die aan het belang van de industriële families in de regio herinnert. De menselijke resten van de familie Feldheim-Stiel-Bouckaert bleven voor zover bekend in het graf bewaard.

Voor Vlaanderen uniek vormgegeven grafteken met een granieten zuil en bronzen bekroning daterende van omstreeks 1917. Zowel de gebeitelde epigrafie als de metalen bekroning van het grafteken getuigen van de uitzonderlijk hoge afwerkingsgraad van het gedenkteken. Het grafteken is representatief voor de funeraire vormentaal bij het begin van de 20ste-eeuw. De hardstenen grafsteen met omheining bedekt het volledige graf en wordt geflankeerd door twee kleine graftuinen met geschoren eeuwig groene coniferen. Het grafteken met graftuin vormt een voor de periode representatie contextwaarde. De omheining bestaande uit hardstenen paaltjes met metalen verbindingen is eveneens representatief voor de grafkunst op dat ogenblik. Het gebruik van graniet naast hardsteen als belangrijkste bouwmateriaal is rond de Eerste Wereldoorlog nog eerder uitzonderlijk. Het gebruik ervan wijst op het groeiend belang van het materiaal onder Brusselse invloed.

De ligging van het graf op een prominente plaats, de kruising van twee paden, getuigt van de status van de burgerlijke familie Feldheim binnen de gemeente. Het is dan ook een getuige van de 19de- en vroeg-20ste-eeuwse burgerij die zijn status via het grafteken toont. 

De gebruikte symboliek is representatief voor de funeraire kunst, doch de uitwerking als metalen guirlandes die een zuil bekronen is eerder uitzonderlijk. De afgebeelde
bloemenguirlandes met rozen, laurier en vergeet-mij-nietjes wijzen op het eren van de doden, hun daden en de kortstondigheid en fragiliteit van het leven. De eeuwig groene coniferen verwijzen naar het eeuwige leven. De gebruikte symboliek herinnert aan de 'taal der bloemen' die bij de burgerij algemeen bekend was.

De menselijke resten van de familie Feldheim-Stiel-Bouckaert bleven voor zover bekend in het graf bewaard. Menselijke resten in een duidelijk omschreven funeraire context zijn archeologisch belangrijk omdat bekend is wie zij waren, tot welke sociale laag ze behoren, wanneer ze stierven, enzovoort. Zelfs voor de 19de en 20ste eeuw blijven skeletresten belangrijke onafhankelijke tot stand gekomen informatiebronnen die de geschreven archiefbronnen kunnen toetsen, aanvullen en nuanceren. Over grafrituelen en grafgiften werd weinig informatie overgeleverd in eigentijdse bronnen. Grafinhouden en skeletresten zijn dan ook belangrijk om de visie op leven en dood, de funeraire cultuur, levensverwachting, ziekte, biologische kenmerken, ... te onderzoeken.