Het stadhuis van Mesen, als exponent van de wederopbouwarchitectuur, doet de vraag rijzen hoe men ondanks de grote maatschappelijke omwentelingen van het begin van de 20ste eeuw, nagenoeg overal teruggrijpt naar een archaïserend architectuurbeeld.
Het gebouw getuigt van het teruggrijpen naar een pittoresk-esthetiserende stadsopbouw als gevolg van de door de oorlog vernietigde materiële structuren, die als uiting kan gelden van een nood van de bevolking naar een herkenbare architectuurtaal.
Daarnaast voorzag het gebouw initieel in een veelheid van verscheidene functies: gemeentehuis, vredegerecht, brandweerkazerne en- bijkomend en eerder uitzonderlijk -theaterzaal. Op die manier werden in één gebouw zowel de formeel-administratieve overheidsfuncties verenigd met een recreatief-educatief gebruik.

in casu architectuurhistorische waarde:
Het stadhuis van Mesen is een exemplarische uiting van de wederopbouwarchitectuur van na de Eerste Wereldoorlog waarbij systematisch werd teruggegrepen naar traditionele architectuurstijlen en vormen. Voor de beoogde uitstraling en representativiteit van een overheidsgebouw werd hier door architect Charles Patris gebruik gemaakt van een eclectische architectuurtaal. Hiervan getuigen de opbouw met de deftig-verheven piano nobile voor de publieke functies enerzijds en anderzijds de vormgeving van de voorgevel, waar classicistisch geïnspireerde elementen zoals risalieten gemarkeerd door pilasters en fronton samen voorkomen met elementen uit de traditionele architectuur, zoals de zogenaamde Brugse travee, waarbij de vensters per travee geplaatst worden in één doorlopende verdiepte nis.