Als zijnde in de 19de eeuw ontworpen als een identiteitssymbool van de stad Oudenburg, door zijn stijl verwijzend naar het rijke verleden van de stad en door de hoogte van de toren een visuele baken in het polderlandschap van de ruime omgeving.

De glasramen en het neogotische meubilair (reliekschrijn van Heilige Arnoldus, altaren, koorbanken, gedeeltelijk communiebank, preekstoel, biechtstoelen, kruisweg, verlichting, orgel, sokkels) zijn gaaf bewaard en vormen een volledig en hoog kwalitatief ensemble, aangevuld met kunstwerken uit de vroegere abdij- en parochiekerk (onder meer grafstenen in doop- en weekkapel, doopvont, 15de-eeuws beeld van Onze-Lieve-Vrouw van Foy).
De twee kruisbeelden aan het exterieur van de kerk (18de-eeuws houten en 19de-eeuws metalen) refereren naar het oudere kerkhof rond de parochiekerk en behoren tot het historisch patrimonium van de kerk.

in casu architectuurhistorische waarde:
Als zijnde een typisch voorbeeld van neogotische kerk, die door zijn monumentale omvang en indrukwekkende toren het landschap markeert.
Als zijnde een kerk die omwille van zijn functie als referentie naar het rijke middeleeuwse verleden van de stad, in de neogotische stijl werd opgetrokken.
Als zijnde een kerk met in exterieur en interieur gaaf bewaarde en stijlzuivere elementen van de neogotiek.
Als zijnde een kwalitatief ontwerp van de provinciale architect Pierre Buyck, die met een 25-tal kerkontwerpen de West-Vlaamse neostijlen sterk mee heeft bepaald. De opvallende torenspits werd door zijn zoon René Buyck ontworpen, die een belangrijke rol heeft gespeeld in de West-Vlaamse neogotiek.

Als zijnde een site met uitzonderlijk historisch belang in Vlaanderen, namelijk waar zich vanaf de tweede helft van de 3de eeuw een Romeins kamp bevond, en vanaf de llde-12de eeuw de parochiekerk gewijd aan Onze-Lieve-Vrouw.