Als document dat de sfeer en wooncultuur van de zomerse vakantieganger weerspiegelt uit de toeristische periode van na de Tweede Wereldoorlog, met name uit de jaren 1960. In tegenstelling tot de vele grootschalige nieuwbouwprojecten aan de kust, is de villa Zeeëgel een voorbeeld van een vakantiewoning, waar intimiteit en monumentaliteit elkaar aanvullen, als dusdanig aansluitend bij de pittoreske en landschappelijke aanleg van Het Zoute naar ontwerp van Joseph Stübben (1908-1909). Hier in casu opgetrokken als zomerresidentie met schrijfatelier voor de schrijver Thomas Owen, pseudoniem van Gérald Bertot, die eveneens bekend is als romancier en kunstcriticus onder het pseudoniem Stéphane Rey.

in casu architectuurhistorische waarde:
Als zijnde representatief voor de geïndividualiseerde duinhuizen die worden opgetrokken aan de Oostkust, meer bepaald in Het Zoute. Dit type van vrijetijdsarchitectuur introduceert vanaf het begin van de 20ste eeuw in de kustarchitectuur een nieuwe woonvorm en -stijl, die zich verder ontwikkelt in de tweede helft van de 20ste eeuw;
Als zijnde een belangrijk voorbeeld van jonge bouwkunst en met name van residentiële architectuur van na de Tweede Wereldoorlog, dat tevens de kenmerken van het geïndividualiseerd duinhuis als bouwtype en vakantiewoning incorporeert, zijnde onder meer de goede inpassing in het terrein, aandacht voor de omgevende tuin, kwalitatieve vormgeving gericht op relatie binnen-buiten, optimale indeling voor een beperkte levensruimte op een bepaald perceel en typerende huisnaam. De architecturale vormgeving veruitwendigt de functie van zomerresidentie met ruimte voor ontvangst en schrijfatelier voor de opdrachtgever, door intimiteit en monumentaliteit elkaar te laten aanvullen;
Als zijnde een representatief voorbeeld van de zogenaamd vrijgevochten woning uit het oeuvre van architect Jacques Dupuis, gekenmerkt door doorgedreven individualiteit, het lyrisme in de planopbouw die volkomen breekt met het orthogonale schema en de opvatting als totaalconcept exterieur-interieur. Opmerkelijk is voornamelijk de zorg die de architect heeft besteed aan het onderling verschuiven van de constructieve delen met een elegante spanning als gevolg, meer bepaald door de krachtig geprononceerde intersectie van de bouwvolumes en de conische traptoren met zenitale verlichting.

Als zijnde getuige van het oeuvre van architect Jacques Dupuis (1914-1984), die in de jaren 1960 uitgroeit tot één van de leidende figuren van de Belgische architectuur. Deze woning, opgetrokken in 1964-1965, is één van de hoogtepunten uit zijn oeuvre maar tegelijk ook een uitzondering als enige realisatie in de context van de kustarchitectuur en als eigentijdse en persoonlijke interpretatie van de eerder traditionele Vlaamse hoevestijl.