in casu architectuurhistorische waarde: Als zijnde de belangrijkste componenten van de voormalige hoeve Ter Winterbeek: samen met het reeds als monument beschermde boerenhuis, zijn de 19de -eeuwse dwarsschuren (circa 1860) en het 18de-eeuwse bakhuisje, onmisbare en tevens de oudste gebouwen op het erf. Hun vroegere functies als opslagplaats, als stal, als wagenberg en bakoven zijn nog duidelijk afleesbaar.
Deze drie nutsgebouwen zijn opgetrokken in hout, met gebruik van baksteen voor de voeting en onder meer voor de zijgevels. Deze bouwwijze typeerde tot in de 19de eeuw de landelijke bebouwing van de regio Poperinge; het bouwmateriaal hout was in deze bosrijke streek voorhanden. Stijl- en regelwerk met horizontale plankenbeschieting - waarbij een houten bebording op de buitenzijde van de stijlen wordt aangebracht - is kenmerkend voor de schuurbouw in het houtland.
Het bakhuisje is typologisch ongetwijfeld interessant en heeft daarenboven een grote zeldzaarnheidswaarde; bakhuisjes opgetrokken in vakwerk voorzien van lemen vullingen, komen nog uitzonderlijk voor. Bovendien kan worden gesteld dat het bakhuisje, op de verstening van westgevel na, vrij gaaf bewaard is gebleven confer de behouden vakwerkconstructie met genummerde stijlen, de schoren, de bewaarde houtverbindingen en moerbalkverankeringen, het deels behouden vitselwerk, de lemen afwerkingslaag; het gaaf bewaarde ovengedeelte met de vakkundig gemetste steenoven.