Het organiseren van de reddingsdiensten aan de kust is integraal verbonden met de toenemende aan de zee verbonden economische en maatschappelijke activiteiten zoals de visserij, het vervoer van mensen en goederen, de kustrecreatie. De reddingsboten, en hier aan verbonden gespecialiseerd personeel, geniet een grote faam en respect bij alle zeegaande beroepen.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden de toenmalig ingezette reddingsboten, of vernield, of verplaatst. In 1947 werden drie nieuwe reddingsboten besteld en er werd terug voor het Watson type gekozen omwille van de overvloedig bewezen degelijkheid van deze specifieke boottypes.

Wordt geïllustreerd door het overwogen blijvend gebruik van de houtbouw, het verder verbeteren van het concept ter verbetering van de onzinkbaarheid en het zelfoprichtend vermogen, het optimaliseren van de volledige uitrusting en de organisatie er van aan boord, het plaatsen van de schroeven in een tunnel gevormd door de romp zelf ter verbetering van de voortstuwing.

Dit naoorlogs type reddingsboot werd uitgerust met twee dieselmotoren, een evolutie ingezet in de jaren 1930. Ook andere infrastructuur zoals de stroomgenerator en de elektrische uitrusting, het verswater koeling en de mechanisch aangedreven kaapstander zijn representatief voor de technische evolutie van de uitrusting bij reddingsboten.