Deze gebouwen zijn van belang voor de sociaal-culturele en de economische geschiedenis en hebben tevens een architectuurhistorische waarde.
Als zijnde in oorsprong een voorbeeld van verzorgde fabrieksarchitectuur, - opgetrokken in 1836 als suikerraffinaderij - , welke zoals andere gelijktijdige industriegebouwen neoclassicistische kenmerken vertoont onder meer getypeerd door de symmetrische opbouw met centraal inkomrisaliet bekroond met driehoekig fronton en door het horizontaliserend karakter.
Als zijnde een document voor de evolutie van 150 jaar Bijzondere Jeugdzorg, opgericht in 1849 als heropvoedingsschool onder impuls van Ducpétiaux, ten behoeve van verwaarloosde en criminele jongeren, welke tijdens de economische crisis in 1840 in Vlaanderen enorm talrijk waren. Dergelijke heropvoedingsscholen werden toen overal in Europa opgericht. Van meet af aan stond de agrarische opleiding centraal wat resulteerde in de bouw van het hoevecomplex en in de verdere ontginning van de omliggende heide.
Als zijnde een gaaf bewaard complex tot stand gekomen in de loop van het tweede en het derde kwart van de vorige eeuw, deels naar ontwerp van architect J. Dumont, onder meer gekend als deskundige inzake gevangenissen. Het geheel wordt enerzijds getypeerd door de doordachte, symmetrische aanleg met een opeenvolging van binnenkoeren en een centrale oost-westas, en anderzijds door een verzorgde baksteenarchitectuur respectievelijk met neoclassicistische kenmerken voor het hoofdgebouw (thans GBJ) en eclectische vormentaal voor de kapel en de hoeve (thans PLC).