in casu architectuurhistorische waarde:
Als zijnde een representatief exponent van de architecturale invulling van de westelijke stadsuitbreiding te Oostende, ingezet vanaf het laatste kwart van de 19de eeuw onder impuls van koning Leopold II in het kader van het toen snel groeiend badstadtoerisme. Opgetrokken circa 1911 behoort dit pand tot de residentiële bebouwing aan het Prinses Clementinaplein, samen met het Prinses Stefanieplein aangelegd op de gronden van het voormalige kerkhof (1794) in opdracht van Leopold II en naar ontwerp van de landschapsarchitect E. Lainé, dit in het kader van de verdere stadsuitbreiding westwaarts in aansluiting bij de eerste fase van 1867 volgens plan van ingenieur L. Crépin.
Zowel wat de indeling, opstand als architecturale uitwerking betreft, is dit pand een eerder uitzonderlijk type van de eclectische 'stadsvilla' met residentieel karakter uit de belle époque, cf. opgetrokken als herenhuis met neo-empire-inslag en voorliggend tuintje. De gevelopbouw bestaat uit een souterrain, twee bouwlagen met bel-etage en ongelijke travee-indeling. Typerende gevelbekleding van ivoorkleurige sierbaksteen decoratief afgewisseld door gebruik van arduin voor o.m. sieromlijstingen met bladmotief en guirlandes. Opmerkelijke aandacht voor afwerking en detaillering van schrijn- (o.m. koetspoort) en ijzerwerk (o.m. leuningen, deurklopper, voetkrabbers).
Als zijnde eigen woonst en bijgevolg belangrijke getuige van het oeuvre van de vooraanstaande architect André Daniels (Oostende, 1883-1976), één van de belangrijkste Oostendse architecten, die in het begin van de 20ste eeuw en tijdens het interbellum aan de hele kust werkzaam was en vele woonhuizen, villa's en hotels ontwierp in diverse stijlen. Was samen met enkele Franse architecten mede-ontwerper van het Thermae Palace te Oostende (1929-1933).

De opmerkelijk bewaarde rijkelijke en fraaie aankleding van het interieur. Centrale traphal met naar verluidt door de eigenaar-architect geïntegreerde elementen afkomstig uit het oude (tweede) Kursaal van Oostende naar ontwerp van architect F. Laureys (Oostende) en J. Naert (Brussel) (1875-1878), later verbouwd en uitgebreid door de Franse architect A. Chamboni met name de fraaie houten slingertrap en de muurhoge kleurrijke schilderingen waarop idyllische en hoofse taferelen. Verder o.m. mozaïekvloer, marmeren zitbank en grote ovalen koepel met glas in lood in de traphal. Rijkelijk aangeklede vertrekken op de bel-etage met o.m. behouden marmeren schouwen, paneel- en lijstwerk aan wanden, stucplafonds en houtwerk van o.m. parketvloeren.

Dit herenhuis is een architecturale getuigenis van de zogenaamde belle époque, de periode vóór de Eerste Wereldoorlog tijdens dewelke in het spoor van de vorst een mondain publiek gedurende de zomer vertoeft te Oostende, 'Koningin der Badsteden'. Vele prachtige stadswoningen worden door en voor de welstellende klasse opgetrokken, hetzij als eigen woon- en verblijfplaats, hetzij als opbrengsteigendom. Deze 'documenten' vormen aldus een schakel in het verhaal van het Oostendse kusttoerisme en bij uitbreiding, van het toerisme aan onze kust omstreeks de eeuwwisseling in het algemeen.