artistieke en historische, in casu architectuurhistorische waarde: een stilistisch heterogeen ensemble in bak- en kalkzandsteen gevormd door een in aanzet romaanse toren (circa 1200) en een laatgotisch koor en transept (16de eeuw en 1729), uitgebreid met een driebeukig neogotisch schip met traptoren (1889-1890) door H. Beyaert. Het intact bewaarde, gepolychromeerde interieur met bijpassend meubilair, circa 1890 gerealiseerd door Paul Hankar in samenwerking met sgraffitikunstenaar Adolphe Crespin vormt een uniek voorbeeld van religieuze kunst uit het einde van de 19de eeuw, waarbij de principes van Viollet-le-Duc werden omgebogen tot een originele creatie die reeds de art nouveau aankondigt.