in casu architectuurhistorische waarde:
Als zijnde in oorsprong één pand met een 17de-eeuwse kern, vermoedelijk opgetrokken kort na 1620. De voorgevel -weliswaar hersteld na oorlogsschade in 1923- vertoont de kenmerken van de regionale Vlaamse renaissance stijl, welke te Veurne in navolging van het in 1596 gebouwde stadhuis gangbaar was. Typerend zijn de centrale aediculanis met schelpvulling en de rechthoekige kozijnconstructies verdiept in geprofileerde korfboognissen op afzaten.
Het kunsthistorisch belang van deze aediculanis werd reeds in 1917 onderscheiden door de opname in de inventaris van het bouwkundig erfgoed. Deze inventaris werd uitgevoerd in opdracht van de toenmalige minister van Kunst en Wetenschap, onder leiding van E. Dhuicque, lid van de Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen. Naast in het veiligheid brengen van belangrijke kunstwerken had deze missie ook tot doel een inventaris op te maken van het door oorlogsgeweld bedreigde erfgoed. In het archief van de 'Mission Dhuicque' is een gedetailleerde tekening van deze nis bewaard.
Binnenin bleef de volledige 17de-eeuwse structuur behouden: de roostering met moer- en kindbalken, de schoorsteen met het schoorsteengewelf en de dakspanten.
In huis nummer 13 bevinden zich restanten van een middeleeuws straatje, -id est de oude Ooststraat- dat zou teruggaan op één van vier uitwegen van de vroegmiddeleeuwse vluchtburg. Dit straatje bevindt tegen de noordgevel van het belendende pand met name de Nobele Rose en werd volgens de archiefstukken kort na 1620 ingebouwd. Dit middeleeuwse straatje is een interessante schakel in de stedenbouwkundige evolutie van de stad Veurne vanaf de middeleeuwen tot heden.