in casu architectuurhistorische waarde: Als zijnde de voormalige succursale van de nationale bank is dit gebouw een document voor de organisatie van het de monetaire beleid in België tijdens 20ste eeuw.
Daarnaast is dit complex, daterend van 1923, een interessante getuigenis van de sterk verspreide - onder meer ook te Veurne - visie op het bouwen en verbouwen in het eerste kwart van de 20ste eeuw. De historiserende aanpak, waarbij teruggegrepen wordt naar de regionale bouwprogramma's, werd hief duidelijk aangewend.
Het betreft een kwaliteitsvolle wederopbouw architectuur enerzijds gekenmerkt als een imitatieve interpretatie van de lokale renaissance architectuur van het stadhuis( 1596-1617), voornamelijk van toepassing op de dwars vleugels met in- en uitgezwenkte top en op de huistoren. Typerend zijn hier de Brugse traveeën met geometrische baksteenversiering op de borstwering en in de boogvelden, het aediculavenster met schelp vulling ter verfraaiing van de geveltop, de houten kruiskozijnen verdiept in een rondboogomlijsting met versierd boogveld, de achtkantige huistoren naar analogie met de stadhuistoren.
Anderzijds vertoont het gebouw meer eclectische vormgeving cf. de neobarokke deur- en poortomlijstingen en de middenvleugel.
Dit beeldbepalend complex met officieel karakter kan bovendien omschreven worden als een geslaagd ontwerp van de architect C. Van Eislande, welke een belangrijk speelde bij de wederopbouw van Veurne.
Het verwerken van geschaafde baksteen voor de ornamenten, onder meer het versierde aediculavenster en de vensterboogvelden, getuigt van een streven naar een verzorgde afwerking en van een doorgedreven vakmanschap. Dit kwalitatief metselwerk van de streekeigen baksteen werd uitgevoerd ter imitatie van de natuursteen.