De hoeve wordt al als gesloten complex weergegeven op de Ferrariskaart (1771-77) en draagt inderdaad concrete bouwkundige sporen vanaf de 18de eeuw, maar het gros van de gebouwen - bakstenen volumes met rechthoekige muuropeningen in vlakke kalkstenen omlijsting - heeft tegenwoordig een neoklassieke verschijningsvorm. Deze zou al in grote trekken kunnen dateren uit de eerste helft van de 19de eeuw: de structuur van het complex is grotendeels stabiel vanaf het voorprimitiefkadasterplan (1828), maar dit sluit uiteraard geen latere, niet cartografisch registreerbare verbouwingen uit. De hoeve, en meer bepaald het woonhuis, werd in elk geval nog in de late 19de-vroege 20ste eeuw aangepast, waarvan de uitzonderlijk goed bewaarde, schitterende interieurafwerking getuigt: het huis behield sierlijke granitovloeren, incrustabehang, schrijn- en stucwerk en een schoorsteen in neo-18de-eeuwse stijl.
Het complex, dat zijn oorspronkelijke functie heeft behouden, omvat nog alle typische hoeve-onderdelen, zowel intern als extern grotendeels in hun 19de-eeuwse eindstadium bewaard: poorthuis, woonhuis, stallingen en dubbele dwarsschuur, de verschillende componenten rond een rechthoekig, gekasseid erf. Daarbij bleven buitenerfs de restanten bewaard van een voormalige brouwerij. Links en rechts van het complex zijn de vroegere moestuinen van het complex nog herkenbaar, de linkse slechts aan de hand van de restanten van de ommuring, de rechtse getransformeerd tot een parkje, via poorten toegankelijk en gedeeltelijk nog omgeven met een zeldzaam wordende, volgens de lokale traditie gevlochten gele kornoeljehaag.

De hoeve is een beeldbepalend complex, meer nog dan andere gebouwen van de oude dorpskern in nauwe verbinding met de kerksite, letterlijk via een poortje tussen hereboerparkje en kerkhof, meer figuurlijk als visueel geheel met sterke esthetische kwaliteiten. De hoeve is daarbij een representatief onderdeel van de vrijwel onaangetaste historische dorpskern, die een 19de-eeuws cachet behield.