Louis Van Arenbergh (Leuven 1834 - 1888), provinçiaal architect van 1865 tot 1888 voor het arrondissement Leuven, verwezenlijkte diverse bouwopdrachten voor zowel overheidsinstanties als private bouwheren die in architecturaal en esthetisch opzicht tot de meest kwaliteitsvolle architectuur in Vlaams-Brabantse behoren en die hem tot één van de meest baanbrekende architecten van zijn tijd maakten. De eigen woning, gebouwd in 1870 in het centrum van Leuven, is een zeldzaam bewaard en bijzonder representatief voorbeeld van private woningbouw binnen het oeuvre van deze uitgesproken eclectische architect. Ze getuigt van Van Arenberghs veelzijdigheid en bedreven vakmanschap. Tevens is de woning bijzonder illustratief als architecturale veruitwendiging van de maatschappelijke ontwikkelingen in de tweede helft van de 19de eeuw, waarbij de eclectische, neoclassicistisch geïnspireerde woning nog aansluit bij de toenmalige overheersende Franse vormentaal, maar al snel zou verlaten worden voor een woning in neo-VIaamserenaissance-stijl, een stijl gepropageerd door vrijzinnigen en liberalen ter bevestiging van een nationaal gevoel en culturele identiteit.

De woning van 1870 is een bijzonder representatief voorbeeld van een rijk 19de-eeuws herenhuis, opgetrokken als totaalconcept in een verzorgde eclectische stijl, geïnspireerd op het Franse classicisme waarbij het uitzonderlijk goed bewaarde gevelfront wordt getypeerd door een plastisch uitgewerkt decor en contrastrijk materiaalgebruik. De vrijwel gaaf bewaarde, nog eerder traditionele planindeling, bestaat uit een koetsdoorgang die centraal toegang verleent tot de verhoogde vestibule en het monumentale trappenhuis waarop de kamers aan voor- en achterzijde uitgeven en dienstruimten in de kelderverdieping, alsook de grotendeels bewaarde kwaliteitsvolle, polychroom geschilderde interieurinrichting in neo-Lodewijk XIV- en neo-Lodewijk XVI-stijl, volgens het 19de-eeuwse decorum opvallend rijk uitgewerkt in de publieke ruimten en het privé-salon op de eerste verdieping, bevestigen de welstand van de bouwheer en verlenen het geheel een hoge authenticiteit en ensemblewaarde. Daarenboven vertegenwoordigt de woning een belangrijke schakel in de ontwikkeling van de 19de-eeuwse architectenwoning, in die periode nog nauw verbonden met de typologie van het herenhuis, waarbij de luxueuze uitstraling van het exterieur en interieur zich als een visitekaartje aan de klant presenteerde.

De artistieke waarde van de woning ligt vooral in de uitzonderlijk goede bewaring en de hoogwaardige esthetische kwaliteiten van de voorgevel en het interieur, die beide getuigen van een groot ambachtelijk vakmanschap, kenmerkend voor de kwalitatieve 19de-eeuwse wooncultuur. Het interieur van de woning is een goed bewaard en voor Leuven zeldzaam voorbeeld van een verfijnde, hoofdzakelijk polychroom beschilderde nee-Ladewijk XVI aankleding, verrijkt met neo-Lodewijk XIV-elementen, uitgewerkt in diverse duurzame materialen en verschillende decoratietechnieken. Vermeldenswaardig zijn vooral de kwaliteitsvolle decoratie van de koetsdoorgang, het trappenhuis met de eikenhouten wenteltrap en decoratief stucwerk en de twee salons met parketvloer, origineel beschilderd binnenschrijnwerk met figuratieve supraporta's, kamerhoge lambriseringen, fijn gedetailleerde massieve marmeren schouwmantels en overvloedig gedecoreerde, polychroom geschilderde stucplafonds.

Het markante herenhuis vertegenwoordigt onmiskenbaar een sterk beeldbepalend element in het straatbeeld en weerspiegelt door het picturale en plastisch geornamenteerde gevelfront en het royaal gedecoreerde interieur de sociale status van de bouwheer. De specifieke planindeling met rijk gestoffeerde en goed verlichte ontvangst- en privévertrekken enerzijds en dienstlokalen in de kelderverdieping anderzijds, vormen een opmerkelijke illustratie van de wooncultuur van de vermogende burgerij in de tweede helft van de 19de eeuw.