De Amandine maakte deel uit van de IJslandvloot die vanuit de haven van Oostende viste in de IJslandse wateren. Dit was een belangrijke economische activiteit voor de kuststreek vanaf de tweede helft van de 19de eeuw tot 1970. De Amandine werd als laatste IJslandvisser in 1995 uit de vaart genomen.

De zijtreiler werd in 1961 door de scheepswerf Panesi in Oostende gebouwd. De stalen romp van het schip werd volledig elektrisch gelast. De enige uitzondering hierop was de bovenbouw (het stuurhuis en de kaartenkamer) die in aluminium werd gebouwd. Het schip had een flink oplopende zeeg (deklijn) en een hoge boeg waarop een stormbak werd geplaatst. In tegenstelling tot het lage achterdek van de vroegere generatie IJslandvaarders zoals de François Musin, had de Amandine een hoog achterdek om het schip tegen achteroplopende golven te beschermen.

De rompvorm, lijnenplan en diepgang zijn het gevolg van de stelselmatige evolutie waarbij een verhoogde zeewaardigheid en stabiliteit werd betracht voor de zeegang en deining van de Noordzee en het noorden van de Atlantische Oceaan.

De IJslandvaart nam een bijzondere plaats in bij de bevolking van de kusthavens. De IJslandvaarders werkten in moeilijke en gevaarlijke omstandigheden, wat menig mensenleven heeft gekost.