De Mon Désir is een voorbeeld van de ontwikkeling van het gesleepte vrachtvervoer tussen het einde van de 19de eeuw en het begin van de bouw van gemotoriseerde spitsen. De Mon Désir, gebouwd in 1913, is een uniek, authentiek en gaaf voorbeeld van een sleepspits uit het begin van de twintigste eeuw dat niet werd gemotoriseerd. De uitrusting van het schip is op alle vlakken volledig en heeft daarenboven als onderdeel van het Rijn- en Binnenvaartmuseum een uitzonderlijke didactische waarde.

De bouw en afmetingen van de sleepspitsen zijn gelieerd aan de bouw van de nieuwe kanalen en bijhorende sluiscomplexen vanaf het begin van de 19de eeuw. Om optimaal te renderen werd ervoor gezorgd dat de schepen perfect werden afgestemd op de afmetingen van de sluizen. De Mon Désir illustreert bovendien een vernieuwende visie op efficiëntie en rendement. Nieuwe materialen (ijzer en staal) en energiebronnen (steenkool en cokes) vonden hun weg naar de scheepsbouwsector. De oudere types vaartuigen verdwenen uit de vaart door de snelle technologische ontwikkeling. De Mon Désir is een voorbeeld van het nieuwe type binnenvrachtschepen.

De Mon Désir getuigt van de harde werkomstandigheden van de schippers en hun familie. De vrachtschepen werden gejaagd door paarden, muilezels of betaalde werkkrachten maar dikwijls ook door de schippersvrouw en zelfs de kinderen. Ook de schipper stond constant in weer en wind, op de achterplecht om het schip met de helmstok te besturen. Op de Mon Désir getuigt het nog gave woonverblijf van de zeer krappe dagelijkse leefruimtes van de schippersfamilies, die naargelang de financiële mogelijkheden toch nog met smaak werden ingericht.