Het organiseren van de reddingsdiensten aan de kust is integraal verbonden met de toenemende aan de zee verbonden economische en maatschappelijke activiteiten zoals de visserij, het vervoer van mensen en goederen en de kustrecreatie.

Wordt geïllustreerd door het overwogen blijvend gebruik van de houtbouw, de verbetering van de onzinkbaarheid en het zelfoprichtend vermogen, het optimaliseren van de uitrusting en de organisatie aan boord, het plaatsen van de schroeven in een tunnel gevormd door de romp zelf ter verbetering van de voortstuwing.

Dit naoorlogs type reddingsboot werd uitgerust met twee dieselmotoren, een evolutie ingezet in de jaren 1930. Ook andere infrastructuur zoals de stroomgenerator en de elektrische uitrusting, het verswaterkoeling en de mechanisch aangedreven kaapstander zijn representatief voor de technische evolutie van de uitrusting bij reddingsboten.

De reddingsboot werd in 1948 gebouwd in op de werf Samuel White op het eiland Wight. De Watson 3 diende als reddingsboot voor de kust van Oostende. Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren alle reddingsboten vernield of verplaatst. In 1947 werden drie nieuwe reddingsboten besteld en er werd zoals voorheen voor het Watson-type gekozen vanwege de overvloedig bewezen degelijkheid van dit boottype.