De Sint-Hubertuskerk te Wespelaar is beschermd als monument.

De oorspronkelijk Sint-Hubertuskerk in gotische stijl brandde grotendeels af in 1740, waarna de kerk in barokstijl werd opgetrokken zoals ze is op het moment van bescherming.

Historiek

In het gehucht Wakkerzeel was al vóór 1150 een kapel aanwezig die gewijd was aan de Heilige Hubertus. De parochie groeide uit tot een welvarend bedevaartsoord waar mensen met hun honden, paarden en runderen genezing zochten voor hondsdolheid. Het voorhoofd of de beetwonden werden met gloeiende ijzers, zogenaamde Sint-Hubertussleutels, gebrand in de hoop de ziektekiemen te doden.

In 1577 werd Wakkerzeel een zelfstandige parochie en enkele jaren daarna werd vermoedelijk de kerk gebouwd. In 1740 brandde het gebouw bijna volledig af. In 1746 werd gestart met de bouw van een nieuwe kerk in barokke stijl.

Beschrijving

Het betreft een oorspronkelijk gotisch, maar tijdens de eerste helft van de 18de grondig gewijzigd gebouw. De kerk is samengesteld uit een ingebouwde westertoren, drie beuken van drie traveeën en een polygonaal koor, geflankeerd door rechte kapellen. De sacristie dateert uit de 18de eeuw.

Het gotisch koor (16de eeuw) van lichte zandsteen is versterkt met steunberen. Er zijn toegemetselde vensters te zien. De kruisribgewelven werden gewijzigd tijdens de volgende eeuw en voorzien van bogen, versierd met caissons en barokkraagstenen.

De middenbeuk rust op Toscaanse zuilen, die vermoedelijk in ondervernieuwing zijn aangebracht onder de kruisribgevelven, die van voor de 18de eeuw dagtekenen. De zijbeuken zijn eveneens in de 18de eeuw opgetrokken en overwelfd naar gotische traditie (1744). Oorspronkelijk gotische toren (overkluizing en spitsboog van de benedenverdieping), in de 17de eeuw voorzien van een portaal en een barokvenster aan de westzijde, en vervolgens bovenaan herbouwd tijdens de 18de eeuw. De eenvoudige gevel van zandsteen met grote volutes, is opgevat als scherm voor de met lessenaarsdak afgedekte zijbeuken.

Bibliografie