De leef-en werkomstandigheden tijdens de lange tochten naar het Noorden waren ronduit hard en soms levensgevaarlijk voor de vissers. De bemeten ruimtes, de dompige lucht in de vertrekken, de ijskoude temperaturen in het visruim, de opeenvolgende shiften van werken en slapen met daartussen weinig ontspanning zijn nog steeds eigen aan het beroep van visser. Het visserschip staat ook vandaag nog centraal in het leven van de vissers en hun familie. Als werkpaard van de gemeenschap geldt het als metafoor voor hun bestaan. Het schip als monument kan men zien als materiële getuige en memoriaal voor het werk van deze bijzondere gemeenschap.

De Amandine werd gebouwd als een als een traditionele zijtreiler. De vistechniek waarbij gevist werd aan de zijde van het schip met blanken of bokken ontwikkelde zich door de tijd heen. In grote lijnen bleef de basisopbouw van dit type schip behouden, terwijl de vistechniek en de mechanisatie van het schip evolueerde tot dit typevoorbeeld uit 1960. Het schip is voorzien van een sterke zescilindermotor van de Nederlandse motorenfabriek De Industrie. De achterzijde van de motor dreef de schroef aan, de voorzijde stond in voor de werking van de in Nieuwpoort vervaardigde Neptune vislier van de firma Brusselle.
Het schip werd gebouwd op de Oostendse scheepswerf Panesi en is getuige van het vakmanschap dat aanwezig was op de scheepsbouwwerven aan de Belgische kust. Panesi was één van de grotere werven en was er ook heel lang actief. De scheepsbouw aan de Kust is intussen vrijwel verdwenen;

De O.129 Amandine getuigt van een periode in de geschiedenis van de Vlaamse visserij, meer bepaald de laatste decennia van de IJslandvaart. Het schip is de laatste vertegenwoordiger van de vloot die op verre visgronden rond IJsland ging vissen. Door de oliecrisis in de jaren 1970 en nieuwe reglementeringen voor de internationale visserij werden deze activiteiten afgebouwd en kwam er aan deze periode een einde in 1995. Het schip geeft een goed beeld van de evolutie van de visserijschepen en de aard van zo’n schip in 1961. Binnen de bemeten ruimte leefde en werkte de bemanning gedurende verscheidene maanden alvorens terug te varen naar de thuishaven Oostende.
De Amandine werd gebouwd op de werf van de Oostendse scheepsbouwersfamilie Panesi die gedurende generaties in Oostende actief was. De werf startte in 1823 aan het derde handelsdok, dat later gedempt werd voor de oprichting van het nieuwe stadhuis. De activiteiten werden na de tweede wereldoorlog verder gezet aan het visserijdok op de oostelijke oever tot het bedrijf in 1985 definitief de boeken sloot. De ligging op de hoek van de visserijkaai en de Vindictivelaan, nabij de plaats waar de vissers eertijds hun vracht aan wal brachten verwijst naar het rijke visserijverleden van Oostende. Door de inbedding in de kaai en de integratie van het schip binnen een museum biedt het de gelegenheid aan de museumbezoeker om een beeld te krijgen van de geschiedenis van de Vlaamse visserijverleden;