Het complex vormt het laatste restant van het kasteelgoed de Montferrant, dat een voorgeschiedenis heeft tot 1240 en geleidelijk verviel na het overlijden van Guillaume-Arnold de Montferrant, laatste telg van het geslacht, in 1682. De Ferrariskaart (1771-1778) geeft het goed nog weer met een traditionele opperhof-neerhofstructuur met omgrachte partijen, en deze constellatie bestond nog in grote trekken in de Atlas der Buurtwegen (1840-1844). De kasteelhoeve is bewaard als gesloten complex, waarvan de rechter- en achtervleugel te associëren zijn met de L-vorm op de Ferrariskaart. De andere vleugels worden weergegeven vanaf de Atlas der Buurtwegen. Enkel de achtervleugel (woonhuis) is nog duidelijk als 18de-eeuws te identificeren: een baksteenvolume met getoogde muuropeningen in kalkstenen omlijsting met sluitsteen, de deur met neuten en deurkalf, de vensteromlijstingen met sponningbeloop; de gevelstructuur verraadt de aanwezigheid van een opkamer. De overige hoevevleugels zijn in latere stadia verbouwd, en meer bepaald de straat- en rechtervleugel zijn mogelijk versteende vakwerkstructuren. De linkervleugel (schuur) werd recenter heropgebouwd, maar omvat een mergelstenen gevelsteen met opschrift I R D/A 0/1737, ook wel als 1787 te interpreteren.