Het wegtracé volgt het natuurlijk reliëf en werd aangelegd op het plateau tussen twee beekvalleien. Door deze specifieke inplanting in het landschap en de houtige beplanting op de taluds heeft de holle kasseiweg een beeldbepalend karakter in de omgeving die door uitgestrekte en open akkers wordt gedomineerd.

De vormgeving, het homogeen materiaalgebruik en de vakbekwame aanleg zorgen voor een hoge esthetische belevingswaarde. De rurale context verleent het ensemble van de kasseiweg bijkomend een rustiek karakter. De steile taluds met hakhout in de holle weg versterken de contextwaarde en geven de kasseiweg als geheel een bijzondere visuele kwaliteit.

De kasseiweg is volledig aangelegd in Tiense kwartsiet met een herkenbaar licht tonrond profiel. De kasseien zijn aangelegd halfsteensverband met een waterdoorlatend wegdek en afgeboord door in de lengte geplaatste boordstenen eveneens in Tiense kwartsiet en Petit Granit. De fundering, de langs- en dwarsprofielen en de afboording van de weg zijn uitgesproken technische kenmerken die getuigen van een grote technische vakbekwaamheid waar vandaag nog weinig voorbeelden van bewaard zijn. De kasseibestrating en de techniek van wegverharding zijn exemplarisch voor de oude landelijke wegenbouw.

De kasseiweg is een zeldzaam en goed bewaard voorbeeld van een landelijke holle weg met homogene kasseibestrating in een agrarische omgeving. De weg maakt nog steeds deel uit van het historisch netwerk van wegen die de verschillende gehuchten ten noordwesten van Hoegaarden met elkaar verbonden en refereert aan het ruraal landschap uit het verleden. Het historisch tracé is ongewijzigd en vormt als intact gebleven holle kasseiweg een gaaf en herkenbaar voorbeeld van een specifiek wegtype uit het verleden. De kasseibestrating getuigt van de evolutie van de wegenbouw en infrastructuurwerken in Vlaanderen tijdens de 19de en 20ste eeuw en van de aanpak van de gefaseerde verharding van buurtwegen door de lokale gemeenschappen. Als holle weg en belangrijke verbindingsroute tussen Hoegaarden en Mélin kreeg de verharding van dit wegtracé op het einde van de 19de eeuw voorrang op andere wegen met het oog op een betere toegankelijkheid. De aanleg van de weg in Tiense kwartsiet refereert aan de ontginning van dit materiaal in lokale groeves en het veelvuldig gebruik ervan als kasseibestrating in deze regio tijdens de 19de en 20ste eeuw.