De architectenwoning Marie-José Van Hee is de in 1997 opgeleverde eigen woning van de internationaal gerenommeerde architecte Marie-José Van Hee (°1950). Tussen 1975 en 2023 realiseerde Van Hee een 250-tal gebouwen, waarvan het merendeel woningen. Haar architectenwoning wordt algemeen beschouwd als een hoogtepunt in haar oeuvre. Dit is de enige woning die ze voor zichzelf ontwierp en waarvoor ze– meer nog dan voor enige andere realisatie – een ruime, internationale erkenning heeft verworven. Zo werd de woning genomineerd voor de Europese Prijs voor Hedendaagse Architectuur - Mies van der Rohe Award in 1998-1999. Ook Marie-José Van Hee zelf ziet haar eigen woning als haar meest waardevolle realisatie.

Architecte Marie-José Van Hee (°1950) geniet een internationale erkenning die weinig of geen andere architecten uit Vlaanderen te beurt valt. Begin 2017 werd ze geëerd met de RIBA International Fellowship van de Royal Institute of British Architects voor haar bijdrage aan de architectuur en in 2024 ontving ze als vijftiende architect ooit de internationale Alvar Aalto Medal. Op Vlaams niveau ontving ze onder andere de Ultima voor architectuur en toegepaste kunsten van de Vlaamse Gemeenschap (2023). Hoewel Marie-José Van Hee een heel eigen positie inneemt, kan ze beschouwd worden als deel van een generatie Vlaamse architecten. Deze wordt aangeduid met de term Nieuwe Eenvoud en maakte eind twintigste eeuw internationaal furore door zich terug te plooien op de essentie van architectuur: ruimtelijke ervaring, lichtinval, materialiteit, designkwaliteit en zintuiglijkheid. Binnen die groep is het oeuvre van Van Hee uitzonderlijk door de uitgesproken tactiliteit of zintuiglijke materialiteit. Van Hee vertrekt niet vanuit een uitgebreid conceptueel kader maar wel vanuit een oprechte bezorgdheid voor de concrete opdracht en plek. Internationaal zijn er aanknopingspunten voor haar werk te vinden bij ontwerpers als Andrea Palladio (1508-1580), Adolf Loos (1870-1933), Luis Barragán (1902-1988) en Dom Hans van der Laan (1904-1991) maar ook bij de cisterciënzerabdijen en eenvoudige anonieme architectuur zoals de zuiderse buitenkamers en de typische 19de-eeuwse stedelijke architectuur in Vlaanderen. De architectenwoning Marie-José Van Hee is representatief voor Van Hees architectuur en met name voor kenmerken zoals de ruimtelijke complexiteit en gelaagdheid van het interieur met doorzichten, variërende plafondhoogtes en zorgvuldig geplaatste ramen die spelen met lichtinval en schaduw, de prominente aanwezigheid van trappen die een sculpturaal element vormen (met name in de leefruimte) en die mogelijkheid bieden tot alternatieve circulatie, het gebruik van de binnentuin als deel van de woning, het ingekeerde en geborgen karakter, het geslaagde evenwicht tussen architecturale autonomie en contextuele integratie, de eenvoud, de zintuiglijke materialiteit en de verfijnde detaillering.

De woning werd volledig op maat ontworpen en uitgevoerd, inclusief het unieke ontworpen en op maat gemaakte schrijnwerk (ramen, luiken en deuren maar ook heel wat ingemaakte kasten en meubilair), wandafwerking en binnentuin, wat het geheel een hoge ensemblewaarde verleent. Bovendien bleef de woning heel herkenbaar bewaard en is ook de context waardenversterkend: de voorgevel van de woning sluit heel mooi aan op de gevelarchitectuur van de naburige arbeiderswoningen. De ruimere context van de Prinsenhofwijk draagt ook bij tot de erfgoedwaarde omdat dit de wijk is waar Marie José Van Hee veruit de meeste ontwerpen realiseerde, van de Woning Derks-Lowie uit 1983 tot en met haar architectenbureau in de Pluimstraat uit 2023, beide gelegen vlakbij de architectenwoning.