Het gebouw is als vakwerkconstructie representatief voor het lokaal persisteren van een volkse, landelijke en rustieke bouwtraditie, met eigen esthetische en door de groeiende zeldzaamheid sterk beeldbepalende kwaliteiten. Als voormalige hoeve in de tot winkel- en wooncentrum geëvolueerde Alkense dorpskern krijgt het pand qua zeldzaamheid in situ een extra dimensie.

Resterend woonhuis van een grotere hoeve met losstaande bestanddelen, mogelijks reeds gedeeltelijk weergegeven op de Ferrariskaart (1771-77), maar zeker in de Buurtwegenatlas (circa 1840). Het complex lag oorspronkelijk in de franje van het dorp, waar de bebouwing geleidelijk uitdunde en een sterker agrarisch karakter kreeg. Deze semi-geïsoleerde toestand wordt ondanks verkaveling en nieuwbouw nog goed gesuggereerd. Hierdoor, alsook door het feit dat de hoeve als vakwerkbouw een zeldzaam gegeven is geworden in de Alkense dorpscentrum, eertijds een heuse vakwerkkern, heeft het gebouw een sterke historische representativiteit.

in casu architectuurhistorische waarde:
Alleenstaand breedhuis van het dubbelhuistype, acht traveeën breed, in overpleisterd en wit gekalkt stijl- en regelwerk met lemen vullingen op een bakstenen stoel en onder een wolfsdak met Vlaamse pannen. De ordonnantie verraadt het bestaan van een opkamer.