De deels gekasseide oprit, de nog voor het woonhuis aanwezige ronde bakstenen waterput en de uilengaten zijn bijkomende elementen van het aloude boerenbedrijf.

Blijkens de jaartalankers werd de hoeve, zogenaamd ‘Kraaikenshof’, in 1857 versteend, doch de kern dateert uit de tweede helft van de 18de eeuw, daar het complex op de Ferrariskaart (1771-77) wordt aangeduid als bestaande uit drie losstaande, langgestrekte elementen, waarvan twee van west naar oost zijn georiënteerd en het derde haaks. In de Atlas van de Buurtwegen (1845) komt een L-vormig volume voor, op de plaats van de huidige hoeve, alsook twee thans verdwenen kleine losstaande elementen ten noordoosten en ten zuidoosten.

in casu architectuurhistorische waarde: De oostelijke zijpuntgevel van de hoeve vormt een in de Limburgse Kempen zeldzaam geworden voorbeeld van stijl- en regelwerk met lemen vullingen en houten kozijnen op een stoel van baksteen en maaskeien. Verdere traditionele elementen zijn de ordonnantie van de naar het zonnige zuiden gekeerde hoeve, de verankerde baksteenbouw, het afgewolfde zadeldak met Vlaamse pannen en daklijstbalkjes, het naar de opkamer verwijzende, betraliede keldergat in de achtergevel en de rechte muizentand van het grootste dienstgebouw.