Als materiële getuige van de Grooten Oorlog, die Vlaanderen jarenlang in zijn greep had en het leven van ontelbaar veel mensen ingrijpend tekende of volledig verwoestte. De Eerste Wereldoorlog was een internationale gebeurtenis bij uitstek, met West-Vlaanderen als één van de strijdtonelen waar honderdduizenden mannen uit de hele wereld vochten. De herinnering aan de Eerste Wereldoorlog kent nog steeds een breed maatschappelijk en internationaal draagvlak.

Als betonnen constructie, die specifiek voor militaire doeleinden werd opgetrokken. Deze betonnen constructie met zijn bouwtechnische kenmerken van zowel bovengrondse als ondergrondse aard, getuigt van het belang en de evolutie van de betonbouw in de stellingenoorlog, die de Eerste Wereldoorlog geworden was. Nooit eerder werden zo massaal betonnen verdedigingsconstructies opgetrokken als tijdens de Eerste Wereldoorlog. Daar waar er in de eerste oorlogsjaren werd geïmproviseerd en geëxperimenteerd met allerlei typologieën en toegepaste technieken in de betonbouw, evolueerde men geleidelijk naar zo sterk en efficiënt mogelijk uitgedokterde standaardontwerpen, die in sommige gevallen voor meerdere doelen konden gebruikt worden. Tijdens het interbellum en de Tweede Wereldoorlog zou dit leiden tot de massale uitbouw van heuse bunkerstellingen, met bunkers die tot in het kleinste detail waren gestandaardiseerd.

De bunker bij De Ruiter heeft een belangrijke historische waarde. De bunker was opgetrokken in de tweede lijn van de beruchte Flandern I Stellung. Door haar inplanting tegen de rand van een bosje, was deze bunker moeilijk waarneembaar door de geallieerden. De historische contextwaarde is dus hoog. De bunker lag in een gebied dat bijzonder moeizaam veroverd geraakte tijdens het Bevrijdingsoffensief, ten koste van veel bloedvergieten. Onder meer omwille van een slechte coördinatie tussen de verschillende eenheden, maar ook en vooral omdat de waarde van de Flandern I Stellung onderschat werd door de Belgische legerleiding, mislukte de verovering van deze zone meermaals. De verdediging steunde op een sterk georganiseerd net van weerstandsnesten, gecombineerd met een zeer doeltreffende artilleriesteun. Pas op 4 oktober konden Belgische eenheden oprukken tot aan De Ruiter. Pas aan het begin van de tweede fase van het Bevrijdingsoffensief, op 14 oktober, werd de omgeving van De Ruiter volledig ontzet.