in casu architectuurhistorische waarde:
Het complex bestaat uit enerzijds het molenhuis (de watergraanmolen van het onderslagtype is ontmanteld) met de aansluitende molenaarswoning en anderzijds het U-vormig complex van dienstgebouwen (dwarsschuur enstallingen) rond het gekasseid erf met mestvaalt.
De grotendeels versteende en verankerde vakwerkbouw van het complex zit onder zadeldaken, doorgaans met Vlaamse pannen.

De banmolen, eertijds in gedeeld bezit van de heer van Kortessem en de provinciale commandeur van de Duitse orde in de Nederlanden, wordt al vermeld in een akte van 13 maart 1292 en dateert in kern uit de 18de eeuw. Hij werd opgetrokken ten noorden van de ‘Meulenbeeck’, een bewust hiertoe gegraven aftakking van de Mombeek. Op de Ferrariskaart (1771-77) is hij aangeduid als een L-vormig pand. De molen verschijnt eveneens L-vormig in de Atlas van de Buurtwegen (1840-44), deze keer bestaande uit twee autonome elementen. Het complex werd verder uitgebouwd in de tweede helft van de 19de eeuw. De maalactiviteiten stopten in 1969.

De ordonnantie en de diverse functies van de bestanddelen getuigen van de vroegere molenactiviteit.