De hoeve bleef integraal bewaard als vakwerkconstructie, het stijl- en regelwerk voorzien van gewitte lemen vullingen, rustend op een bakstenen stoel en afgedekt door een zadeldak.
Het vakwerk getuigt van een eeuwenlange bouwtraditie, waarvan in de streek vele voorbeelden bewaard bleven, in een unieke densiteit, die echter hoe langer hoe meer wordt aangetast door sloop- en bouwactiviteiten. Het feit dat deze specifieke constructie omstreeks 1931 werd verhuisd illustreert daarbij de voor vakwerk typische recupereerbaarheid. Het huidige schrijnwerk heeft nog een interbellum-vormentaal, die refereert naar de heropbouw van het pand.
Als typische langgevelhoeve en als vakwerkconstructie in een ruimer lokaal bestand van vakwerkconstructies, is het complex tot slot representatief voor de aloude dorpse omvang, samenstelling en samenhang.