als relict van en noordoostelijke begrenzing van de binnenkoer van een verdwenen hoeve vormt deze wellicht eind 18de eeuw te dateren bakstenen dwarsschuur met muurvlechtingen en eiken kapspanten typologisch een impliciete verwijzing naar een begin 17de eeuwse ermitage, opgericht voor het beheer van de kapel en voor het onthaal van de talrijke bedevaarders, in 1722 door de Dalscholieren als toenmalige bedieners omgevormd tot woning en daaropvolgend geïncorporeerd in een semi-gesloten hoevecomplex. Onlosmakend verbonden met het verhaal van deze gotische Onze-lieve-Vrouwkapel vormt de dwarsschuur tevens een belangrijk structurerend en identiteitsbepalend element binnen de configuratie van deze bekende bedevaartsite.