in casu architectuurhistorische waarde:
In 1627-1629 opgetrokken in zogenaamde traditionele bak- en zandsteenstijl met kwartsieten plint en gebruik van Gobertange voor de speklagen - drie per bouwlaag -, steigergaten, kwartronde kroonlijst, rondboogdeuren alsook voor de negblokomlijstingen van kloostervensters en vierkante venstertjes, vormt het voormalige annunciatenklooster met zijn vier, met schild- of zadeldak afgedekte, tweelaagse vleugels rond een binnenhof gegroepeerd en zijn gaaf bewaarde eiken spantstructuur een representatief voorbeeld van een qua proporties bescheiden, op een 20 à 30-tal religieuzen berekend klooster uit de eerste helft van de 17de eeuw dat in 1863 werd uitgerust met een inpandige, met neoclassicistisch stucwerk versierde kapel. Een deels bewaarde kloostertuin en een substantieel relict van de oorspronkelijke bakstenen kloostermuur met kwartsieten plint verhogen de intrinsieke waarden en leveren een essentiële bijdrage tot herkenbaarheid en authenticiteit van de kloostersite.

Gesticht vanuit het annuntiatenklooster in Leuven en opgetrokken in 1627-1629 aan de noordelijke stadsrand, vlakbij de Lintersepoort, naast de inmiddels gesloopte, domaniale Sint-Jaccbskapel die als kloosterkapel werd geïntegreerd, vormt de Tiense vestiging het enige bewaarde annuntiatenklooster te lande uit de ancien régime-periode. Na een sterke expansie in de 16de en 17de eeuw kende de in 1502 door Jeanne de Valcis gestichte contemplatieve orde van de annuntiaten met haar mariale en vooral op de Boodschap georiënteerde spiritualiteit een zware teruggang op het einde van de 18de eeuw De Tiense annuntiaten wisten echter zowel het edict van Jozef II (1783) als de verdrijving door de Fransen (1796) te overleven, hergroepeerden zich elders in de stad van waaruit ze de nieuwe kloosters van Geel (1852) en Merksem (1898) oprichtten om zich in 1970 gezamenlijk te verenigen in het nieuwe Monasterium Magnificat te Westmalle, het enige annuntiatenklooster dat België momenteel nog telt.
Na de Franse revolutie in 1798 openbaar verkocht en perifeer verkaveld, bood het 17de-eeuwse klooster nadien ondermeer onderdak aan het Genootschap van Sint-Vincentius a Paolo (1852), het pas opgerichte 0nze-Lieve-Vrouwcollege (1888), het Theresianenklooster (circa 1936), de afdeling Plastische kunsten van de Provinciale Normaalschool (1979-1996) om momenteel te worden gebruikt door het Vrij Instituut voor Technisch Onderwijs en door het OCMW.