Respectievelijk kort na de Eerste Wereldoorlog en tussen 1963 en 1965 opgerichte gedenkzuil en -kapel, ingeplant op de plaats waar onschuldige burgers op 19 augustus 1914 werden gefusilleerd omwille van Duitse represailles tegen zogenaamde ‘franc-tireurs’. Beide oorlogsmonumenten zijn onlosmakelijk verbonden met de Aarschotse en Belgische politieke geschiedenis, en bezitten aldus een belangrijke historische en documentaire waarde.

in casu architectuurhistorische waarde: Door eminent kerkenbouwer Marc Dessauvage (1931-1984) in 1963 ontworpen memoriaal en aan St-Rochus opgedragen kapel, ingeschoven in de helling van het terrein als een in beton, baksteen en glas opgetrokken constructie op vierkant grondplan met paviljoenvormige narthex en dienstruimte.
Gereduceerd tot de essentie door zijn streng geometrische en duidelijk leesbare constructieve opbouw, vormt het Sint-Rochusmemoriaal een gaaf bewaard en representatief voorbeeld van een volgens de postconciliaire traditie geconcipieerde woonkerk of domus ecclesiae, waarbij de functionele organisatie en de verhouding van de gelovigen tot het altaar primeren.
Door haar functie als oorlogsmemoriaal overstijgt de kapel het zuiver liturgische en vervult ze een bredere maatschappelijke functie. Zo kondigt het Sint-Rochusmemoriaal Dessauvages verruimde visie aan in de tweede helft van de jaren 1960, waarbij hij evolueerde van de kerk als ‘woonkerk’ naar de kerk als ‘woning van de gemeenschap’.