Als voormalige afhankelijkheid van de Sint-Geertruiabdij in Leuven die er sinds 1260 het patronaatsrecht bezat vormt deze in bak– en ijzerzandsteen opgetrokken driebeukige plattelandskerk met pseudo-basilicale opstand een architectuurhistorisch opmerkelijk ensemble. Het eind 13de - begin 14de eeuw gedateerd vroeggotisch, rechthoekig koor met lancetvensters en de halfingebouwde 14de-eeuwse, vierkante westtoren met rondvenster en later toegevoegde traptoren (1699), beide in lokale ijzerzandsteen opgetrokken, vormen een mooie illustratie van de zogenaamde Demergotiek, terwijl de bakstenen beuken met ijzerzandstenen steekboogvensters uit 1776-1777 getuigen van een verzorgde Louis XV-stijl. Het stemmige kerkhof waarvan het ontstaan van de ommuring minstens teruggaat tot eind 17de eeuw vormt als “besloten hof” typologisch één geheel met de kerk.

De door Toscaanse zuilen en een met rocaillemotieven opgehoogd tongewelf gearticuleerde binnenruimte wordt verrijkt met een waardevol overwegend uit de 17de en de 18de eeuw daterend meubilair.