in casu architectuurhistorische waarde: Dubbelhuis van zes traveeën en twee bouwlagen onder een zadeldak met een ordonnantie uit de tweede helft van de 19de eeuw, maar een oudere kern uit de 17de eeuw. Het is een gecementeerd bakstenen gebouw met een lijstgevel, die voorzien is van schijnvoegen op de benedenverdieping, en rechthoekige muuropeningen.
De weinig samenhangende ruimtelijke indeling van het pand is eigen aan een herhaaldelijk getransformeerde en uitgebreide constructie. Hierbij kan worden opgemerkt dat de westelijke as (lange vestibule die een suite van drie ruimten flankeert) typisch 19de-eeuws is. De rest van het gebouw is ouder en op een gekunstelde wijze aangepast aan dit schema.
Het interieur draagt sporen van minstens drie bouwfasen: een 17de-eeuwse of oudere, beperkt tot de mergelstenen elementen in de kelder, een laat 19de-eeuwse, waarbij werd geopteerd voor sobere neoklassieke vormentaal met een licht eclectische inslag, en een vroeg 20ste-eeuwse, waarin mozaïekvloeren, glasramen en lichtkoepels werden aangebracht.

Het pand draagt sporen van verschillende bouwfasen: l7de-eeuwse muurankers en dito ruimteverdeling in het oosten, 19de-eeuwse indeling en decoratie van het westelijk deel, 20ste-eeuwse aanpassingen aan het interieur. Het gebouw brandde af in 1857 en maakte deel uit van een groter woon- en werkcomplex, waardoor het een minder uniform geheel vormt en duidelijker bepaalde bouwfasen laat onderscheiden.