De stadswoning is beschermd als monument.

In het beschermingsdossier wordt de wetenschappelijke, in casu architectuurhistorische waarde van het pand als volgt gemotiveerd: de fraaie, laatclassicistische gevel is typerend voor de periode eind 18de-begin 19de eeuw, en wordt gekenmerkt door de sobere, bakstenen lijstgevel en de rechthoekige muuropeningen in vlakke, kalkstenen omlijsting. Deze stijl is de laatste uitloper van de classicistische stijlen uit de tweede helft van de 18de eeuw, en onderscheidt zich van deze door de versobering, zowel wat betreft het materiaalgebruik als de aanwending van ornamenten en de afwerking van de details. Opmerkelijk is de gave bewaring, met het oorspronkelijk, 19de-eeuws houtwerk. Het gebouw is eveneens belangrijk omwille van de interessante, nog zichtbare resten van de 17de-eeuwse kern: mergelstenen kroonlijst en de fraaie in- en uitgezwenkte zijgevel, een voor het Maasdal typisch, regionaal stijlmotief.