in casu architectuurhistorische waarde:
Woonhuis van vijf traveeën en anderhalve bouwlaag, met een verhoogde begane grond en onder een steil, mank zadeldak. Achtergevel nog in het oorspronkelijke stijl- en regelwerk met wit gekalkte lemen vullingen, rustend op een gepikte bakstenen plint; hier bleven ook drie originele houten kozijnen bewaard. De voorgevel is versteend in de 19de eeuw en wijkt mogelijks terug ten aanzien van de oorspronkelijke rooilijn, waardoor hij hoger is dan de achtergevel; het gedeelte boven de oorspronkelijke balklaag is uitgevoerd in mogelijks gerecupereerde timmer. De linkse zijgevel is versteend in de 19de eeuw, de rechtse is gemoderniseerd in de 20ste.De stal is opgetrokken in vakwerk met gewijzigde timmer, op een gepikte plint, met vullingen in baksteen en onder pannen zadeldak; staldeuren en kozijntjes bleven bewaard.

Het woonhuis is daarenboven een voorbeeld van een typische Midden-Limburgse vakwerkconstructie. Als vakwerkgebouw is het hoevetje representatief voor het lange voortleven van deze volkse, landelijke bouwtraditie, die bovendien esthetische en sterk beeldbepalende kwaliteiten heeft.

Oorspronkelijk een gesloten en gedeeltelijk omgrachte herenhoeve, als dusdanig weergegeven op de Ferrariskaart (1771-1778) en in de Buurtwegenatlas (1840-1844), maar wellicht met een veel oudere kern, aangezien het gebouw in het begin van de 18de eeuw als pastorie van Herten wordt vermeld. De benaming Het Kasteeltje verwijst naar een ondertussen verdwenen, torenachtige duiventil; van de oude kwadraathoeve bleven inderdaad slechts de linkervleugel bewaard, een gedeeltelijk onderkelderd woonhuis, parallel met de Herk, en de achtervleugel, onder de vorm van een losstaande stal.