in casu architectuurhistorische waarde:
Vanaf de late 16de- vroege 17de eeuw werd de kerk, die reeds eerder aan Sint-Rochus was toegewijd, een volwaardige parochiekerk, waarvan de geschiedenis gemakkelijk bouwkunstig kan worden getraceerd. De huidige baksteenbouw op gedeeltelijk in silex opgetrokken plint, heeft een neoklassiek uitzicht, te danken aan verbouwings- en herstellingsfasen uit de 19de eeuw. De afwerking van de westgevel met trapjes dateert uit de periode kort na de verwijdering van de toren, in het begin van de 20ste eeuw. Het koor schijnt het oudste gedeelte van de kerk te zijn; het omvat onder meer een rechthoekige houten deur met ijzerbeslag, gevat in een vlakke kalkstenen omlijsting en bekroond door een rondboograam met ijzeren harnas.

De kerk maakt vanouds integrerend deel uit van het historische hart van het dorp, gelegen aan de voormalige dries, waarrond ook de voornaamste hoeves geconcentreerd waren en waaraan zich in de 19de eeuw de brouwerij Sint-Rochus (!) van de familie Hayen ontwikkelde. Samen met de brouwerij is de kerk te beschouwen als het belangrijkste monumentale richtpunt in situ. De kerk maakte tot de jaren ‘1930, toen een nieuw bedehuis in gebruik werd genomen, de spirituele kern uit van de dorpsgemeenschap, waarvan telgen over verschillende generaties op het kerkhof begraven werden, getuige waarvan de rijke archeologische vondsten en grafkruisen tot de 17de eeuw.

De Sint-Rochuskerk heeft een lange voorgeschiedenis, die archeologisch kan worden onderbouwd met gebouwresten vanaf de romaanse periode en mogelijks nog oudere periode, over een gotische fase heen tot het huidige kerkgebouw, dat in kern 17de-eeuws is.