De huidige semi-gesloten hoeve gaat wat betreft het woonhuis in kern terug tot 1858. De andere bestanddelen dateren uit het einde van de 19de en het begin van de 20ste eeuw.

in casu architectuurhistorische waarde:
Traditionele elementen zijn de ordonnantie van de woonhuisvleugel, waarbij het rechtergedeelte oorspronkelijk mogelijk een stal herbergde, het vakwerk met bakstenen en lemen vullingen op bakstenen stoel, de zadeldaken met bewaarde Vlaamse pannen en de oorspronkelijke indeling van het woonhuis met laterale gang en in het linkerdeel enkele door een centrale schoorsteen verwarmde vertrekken. In het woonhuis bleven de opkamer en een centrale haard bewaard.

De vakwerkkern van de hoeve getuigt van een eeuwenlange bouwtraditie, waarvan in de streek vele voorbeelden bewaard bleven, in een unieke densiteit, die echter hoe langer hoe meer wordt aangetast door sloop- en bouwactiviteiten. De hoeve is tevens een belangrijke documentaire getuige van een lokale en volkse traditie.