Het pand draagt sporen van verschillende bouwfasen : middeleeuwse silexkelders met spitsboognis, uitbreiding in mergel van omstreeks 1593, een 17de-eeuwse uitbreiding en aanpassing van het exterieur, 18de-eeuwse aanpassingen aan het parement, 19de-eeuwse uniformisering, 20ste-eeuwse herbestemming.

in casu architectuurhistorische waarde: Het betreft een dubbelhuis van vijf traveeën en twee bouwlagen onder een mansardedak. De gecementeerde lijstgevel heeft een classicistische ordonnantie (1770), met segmentboogvormige vensters in een kalkstenen omlijsting en afgedekte sluitstenen (de achtergevel is op een gelijkaardige wijze ingedeeld). De rondboorgpoort werd in een latere fase aangepast. De linkerzij gevel is niet gecementeerd en toont nog de 17de-eeuwse dakhelling met muurvlechtingen en ankers. De cementering werd wellicht uitgevoerd om dergelijke verbouwingssporen te camoufleren. Hoewel de achtergevel dezelfde ordonnantie vertoont als de voorgevel, werd omstreeks 1909 wel de driezijdige bakstenen koorafsluiting van een kapel toegevoerd, loodrecht op het gevelvlak. Het interieur is interessant omwille van de bouwkundige evolutie die eruit blijkt. De kelders zijn gedeeltelijk in silex afgewerkt (met een markante spitsboognis) en in een later stadium overspannen door mergelstenen tongewelven. In een van de mergelblokken is het jaartal 1593 uitgekrast. De verdiepingen zijn sober gedecoreerd in Louis-Philippe-stijl. Markant zijn de trap, schoorsteenboezems met stucwerkomamenten en de binnendeuren op de eerste verdieping. De zolder wordt nog gedeeltelijk overspannen door een Oud-Hollandse kap. Aanleunend tegen de linkerzij gevel staat een bijgebouwtje van twee traveeën en één bouwlaag onder een mansardedak. De deur en het venster zijn identiek aan die in de hoofdbouw.