Het huis werd in 1868 opgetrokken op het terrein van het oude domus septime, kanunnikenhuis van het Onze-Lieve-Vrouwekapittel, dat reeds wordt geciteerd in de tweede helft van de 13de eeuw, toen de fratres het gemeenschapsleven in het kloosterkapittel opgaven en terreinen kregen toegewezen die deel uitmaakten van het kerkelijk immuniteitsgebied tussen het claustrum en de nieuwe stadswallen. In 1638 verbouwde de latere deken Loeffs de oude kloosterwoning en na diens overlijden werd het pand definitief omgevormd tot dekenij. In september 1677 werd de nieuwbouw in brand gestoken tijdens schermutselingen en het heeft er alle schijn van dat het in de 18de eeuw nooit meer afdoende is heropgebouwd. Reeds vroeg blijkt een groot gedeelte van het bouwperceel braakliggend en dit zou zo blijven tot de bouw van het huidige hoekhuis.

in casu architectuurhistorische waarde: Typisch 19de-eeuws hoekhuis van drie bouwlagen onder zadeldak. De eertijds bepleisterde straatgevels zijn opgevat als lijstgevels met hoekpilasters, segmentbogige muuropeningen in een geprofileerde hardstenen omlijsting, zware kordonlijsten op ritmerende consoles in hardsteen onder een geaccentueerde kroonlijst op klossen. Vanaf de eerste verdieping zijn de vensters voorzien van smeedijzeren balkons. De ruimteverdeling is geënt op een centrale vestibule met traphal en aan weerszijden belendende ruimten. Een haakse traphal bedient enkel de bovenverdiepingen van de oostpartij en werd mogelijks later toegevoegd. Opmerkelijke uitrusting van het tussenverdiep in het verlengde van de bordestrap tussen de eerste en de tweede verdieping met haard en muurkasten. Sober interieur met accent op de centrale vestibule, waar ook de belangrijkste stucwerkdecoratie aanwezig is. Voor het overige een typisch burgerlijk interieur met rozetten en geschilderde vloer.