Het woonhuis wordt reeds afgebeeld in de Atlas van de Buurtwegen als onderdeel van een historisch gegroeid hoevecomplex met losse bestanddelen geschikt rond een rechthoekig erf, en gaat bijgevolg minstens terug tot de eerste helft van de 19de eeuw. Ten laatste in 1910 verkreeg het woonhuis haar huidig volume.

in casu architectuurhistorische waarde: Het betreft een vrij hoog woonhuis onder een zadeldak met Vlaamse pannen. De oorspronkelijke vakwerkstructuur met lemen vullingen en gepikte stijlen op een gepikte bakstenen stoel bleef behouden. De lemen vullingen worden momenteel op ambachtelijke wijze gerestaureerd. De traditionele indeling van het woonhuis bleef eveneens bewaard. Belangrijke elementen hier zijn de centrale haard en de onderkelderde opkamer. Achter het woonhuis is een waterput met betonnen bovenbouw behouden.