De hoeve is een historisch gegroeid complex, dat als semi-gesloten wordt weergegeven in de Atlas der Buurtwegen (1840-44), maar waarschijnlijk veel ouder is. Meer bepaald het woonhuis (met aansluitend stalletje), waarvan het dak naar verluidt oorspronkelijk de datering 1780 droeg, geldt als oudste kern: deze blijkt rechtstreeks uit de gaaf bewaarde vakwerkstructuur met bolkozijnen, de traditionele interne structuur met laterale gang, woonvertrekken met centrale gang en onderkelderde opkamer, alsook uit authentieke details als oud deurschrijnwerk.

in casu architectuurhistorische waarde: Het complex evolueerde in de tweede helft van de 19de eeuw tot gesloten ensemble, door het voorwaarts uitbreiden van het woonhuis en het uitbreiden van de straatvleugel door het overdekken van de doorgang naar het erf. De straatvleugel (stal) bleef als vakwerkconstructie bewaard; de inrijpoort met afzonderlijke voetgangersdoorgang bleef gaaf bewaard. De stalvleugel achteraan het erf werd in een later stadium versteend, maar respecteert de oorspronkelijke volumetrie en bouwstructuur. Van het uiteindelijke complex verdween in 1964 enkel de linkervleugel (dwarsschuur).
Als grotendeels in vakwerk bewaard complex, getuigt de hoeve van een eeuwenlange bouwtraditie, die lokaal tot ver in de 20ste eeuw is blijven voortleven en waarvan steeds meer getuigen uit het straatbeeld verdwijnen.