Geënt op en met de 17de-eeuwse priorijvleugel als maatvoering vormt dit in 1861-1864 onder impuls van de Leuvense Julia Van den Schrieck door een groepje Franse dominicanessen van de congregatie van de Heilige Catharina van Siëna opgerichte klooster een markante getuige en betekenisvolle schakel in een eeuwenlange, vrijwel continue, medisch-sociale zorgverlening.
Circa 1200 op initiatief van de hertog van Brabant en de heer van Heverlee opgericht als leprozerie, gelegen buiten de stadswallen, langsheen een drukke invalsweg. Vanaf de 14de eeuw tot midden 17de eeuw de hoofdleprozerie van Brabant, evolueerde Terbank - met een tussenfase als contemplatief klooster van reguliere kanunnikessen van Sint-Augustinus (midden 17de eeuw-1796) en nadien als buitenverblijf van de familie de Mauroy de Melville - vanaf 1859 onder leiding van de Franse dominicanessen van de Heilige Catharina van Siëna. In 1874 werden ze opgevolgd door de Brugse dominicanessen van Engelendaele, en werd Terbank een rust- en verzorgingstehuis voor respectievelijk oudere dames en zieke of gehandicapte kinderen dat sinds het verdwijnen van de religieuzen begin jaren 1970 geherstructureerd werd tot het huidige Medisch-Pedagogisch Centrum Terbank.
Architectuurhistorisch vormt het in bak- en natuursteen opgetrokken complex met dominante éénbeukige kruiskerk en aanleunende kloostervleugels uit 1861-1864 een opmerkelijke illustratie van vroege neogotiek of zogenaamde spitsbogenstijl, gekenmerkt door een nog streng-symmetrisch neoclassicistisch concept met sterke en hiërarchisch gestructureerde volumewerking en gevelbehandeling, een picturaal materiaalgebruik en een vroeggotisch vocabularium met als meest in het oog springende elementen de steensculpturen van de inwendig door bundelpijlers en pseudokruisribgewelven gearticuleerde kloosterkerk en meer bepaald het timpaan met voorstelling van Onze-Lieve-Vrouw met kind en de met antropomorfe figuurtjes versierde consoles en gewelfsleutels.