Het herenhuis, dat al grosso modo in zijn huidige constellatie weergegeven in de Atlas der Buurtwegen (1840-1844), kan in kern stilistisch in de eerste helft van de 19de eeuw worden gesitueerd. De verschijningsvorm van de voorgevel, met vlakke bepleistering, lijstwerk, rechthoekige en rondbogige vensters, borstweringen met een motief van kruisende pijlen, de binnenindeling, binnenschrijnwerk, eventueel de marbrering van de vestibule (een voormalige entrée à sec), enkele houten schoorstenen op de verdieping en het bewaarde bovenlicht van de verdwenen achterpoort (afgezien van een ingebouwd zoldervenster het enige restant van 19de-eeuws buitenschrijnwerk) behoren tot de oudst bewaarde bouwfase, in een voor de provincie zeldzame empirestijl.
Het achterhuis en de achtergevel werden nog in de late 19de eeuw tot en met het interbellum aangepast. Uit deze periode dateert niet alleen de achtergevel (met een deur en raam in interbellumschrijnwerk), maar ook alle natuurstenen schoorstenen op het gelijkvloers. Van de bijgebouwen bleef een gedeelte van de stal, achteraan het achterkoertje, als authentieke 19de-eeuwse vakwerkconstructie bewaard. De zijdelingse achtervleugel, die hoofdgebouw en stal verbindt, is sterker verbouwd, maar behield de oude volumetrie en interbellumschrijnwerk.
Het gebouw is niet alleen een belangrijke historische constante op het Beringse Marktplein, maar is door zijn omvang, vormentaal en strategische inplanting ook van een uitgesproken beeldbepalende waarde.