In 1889 door het kadaster opgetekende, relatief jonge getuige van houtbouw, door reglementeringen inzake brandgevaar sinds de 18de eeuw de facto een zeldzaam gegeven in stedelijke context en - voor zover gekend - de enige overgebleven vakwerkconstructie binnen de historische kern van Herk-de-Stad die drie maal zwaar geteisterd werd door brand in de 17de en 18de eeuw en daarbij ongetwijfeld veel constructies in houtbouw verloor.
Als oudste en goed bewaarde relict van de bebouwing ten zuiden van de kerk, en opgetrokken op de plaats van het vroegere kerkhof, is het pand een belangrijke historische getuige van de stedenbouwkundige ontwikkeling en de basisbebouwing van Herk-de-Stad en heeft het, als bescheiden dorpswoning, een belangrijke contextwaarde, refererend naar het laat 19de-eeuwse Herck.

in casu architectuurhistorische waarde: Sinds de eerste optekening door het kadaster in 1889 nagenoeg ongewijzigd ensemble, bestaand uit een bescheiden dorpswoning met tuin en opgevat als een vakwerkconstructie van vijf traveeën en twee bouwlagen onder een pannen zadeldak, met een eenvoudige, vermoedelijk in 1913 versteende lijstgevel, gekenmerkt door steekboogvormige deuren en vensters en horizontaal geleed door een gecementeerde plint met schijnvoegen, hardstenen lekdrempels en sierbanden.
Ondanks de opdeling in twee woningen sinds 1913, gaaf bewaarde vakwerkstructuur met intacte zij- en achtergevel in stijl- en regelwerk met lemen vullingen. Tevens oorspronkelijk interieur met behouden structuur van moer- en kinderbalken, ongewijzigde planindeling en typische elementen als opkamer, centrale haard, schouwen en plankenvloeren.
De goede staat van bewaring en de behouden constellatie van woonhuis, bijgebouw en tuin, maken van het geheel niet alleen een waardevol ensemble, maar ook een authentieke getuige van stedelijke vakwerkbouw, representatief voor de 19de-eeuwse houtbouw in Herk-de-Stad en Limburg.